Uyga qaytganimda ayolim kechkiovqatga dasturxon tuzayotgan ekan. Uni qo`lidan tutib yonimga o`tkazdimva jiddiy gapim borligini aytdim. U
jim o`tirib meni tinglardi. Imkon qadar ko`zlariga qarab gapirishga urinardim,
biroq ulardagi o`g`riq meni sozlashimni qiyinlashtirardi. Nafasimni jamlab
keyingi kunlarda ichimda o`ylab yurganimni shart aytdim qo`ydim: “Sen bilan
ajrashmoqchiman”.. Uni bu so`zlarim hayratga solmadi va u sokinlik bilan
“Nega?” deb sababini so`radi. Javobdan o`zimni olib qochdim, unga bu harakatim
yoqmadi. Nima deb aytishim kerak edi? Hotinimni sevmay qo`ganimga ancha
bo`lgan, hozir ko`nglim butkul Dilraboga tegishli. Ertasi kuni ishdan
qaytganimda hotinim nimalarnidir yozib o`tirgan edi.
Indamay kirib yotdim, Dilrabo bilan o`tgan kunimta`surotlarini o`ylab shirin uyquga ketibman. Ertalab ayolim qo`limga bir
parcha qog`oz tutkazdi. Unda bir shart yozilgan edi. U men bilan ajrashishga
qarshilik qilmasligini va buning evaziga mendan biroy muddat so`ragan edi. Shu
bir oyni baxtli oiladek o`tkazishimizni iltimos qildi. Sababini oddiygina
tushuntirdi. Yaqinda o`g`ilchamiz maktabga borishi kerak edi va yomon
ta`surotlar bilan o`qishni boshlamasligini hohlardi. Men rozi bo`ldim. Uning
yana bir kichkinagina sharti bor edi. Turmushimizning ilk oyidek uni har tongda
uy ichidan qo`llarimda ko`tarib eshik oldigacha olib chiqishimni so`radi.
Ayolim ajrashish oldidan aqldan ozibdi degan hayol keldiyu indamadim, shu bilan
qutulsam mayli. Ayolimga nisbatan hohish istagim ham yo`q edi, meni yana o`ziga
isitib oladi desam. Begonani ko`targandek ko`tarib yurarman bir oy. Birinchi
kun g`alati o`tdi. O`g`lim bizni ko`rib qiyqirib yubordi: “Ada nega oyimni
ko`tarib oldiz?”. Hotinim ajrashish haqida zinhor gapirmasligimni iltimos
qilganligi uchun men jilmayib qo`ya qoldim va kocha eshigigacha ko`tarib
bordim. U ishga ketdi… Har tong shunday o`ta boshladi. Har safar ayolimni
qo`limga olarkanman qandaydir iliqlik paydo bo`layotgandek tuyulardi. Men
o`zimni ishontirardim boshqasini sevaman deb. Dilraboni oldiga oshiqardim. Bir
oy bo`lishiga ikki kun qolganda hotinim qandaydir yengillik bilan qo`llarimga
o`zini topshirdi. Qo`llari bilan bo`ynimdan quchib boshini elkamga qo`ydi.
Orqadan bizni kuzatayotgan o`g`limizni chaqirib yuzidan o`pdi. Biz haqiqatda
baxtli oiladek edik. Men har kungidan ham mahkam ko`tarib olgandim ayolimni.
Huddi nikoh kunimizdek… Ishxonamga uchib kirdim. Hoziroq borib hammasini hal
qilaman. Qarshimdan chiqqan Dilraboga borini aytdim: “Men seni sevmayman.
Hotinim bilan ajrashmayman”.  Unin
javobi yuzimga tushgan tarsaki edi. Yig`lab honasiga qulflanib oldi. Men esa
yugurib ko`chaga chiqdim va toza havodan to`yib nafas ola boshladim. Go`yoki
sevib qolgan  o`spirindek. Yo`l-yo`lakay
bitta tort va katta guldasta oldim. Ayolim sevadigan gullardan. Ayolimdam
minnatdor edim meni yana oilasiga qaytara olganiga. Urish-janjalsiz chiroyli
yechim topganiga. Men uni butun umr qo`limda ko`tarib yurishimga arziydi.
Yotoqxonamizga qayta tug`ilgan sevgi qanotlarida uchib kirdim. Ayolim meni
kutmabdi… Ishdan qaytgunimcha joni uzilgan ekan. Men ko`zi ko`r shuncha oydan
beri oilamdan uzoqlashib ayolim rak kasaliga duchor bo`lganini sezmabman ham. U
ham befarq eriga dardini aytgisi kelmagan. Uning so`nggi iltimosining maqsadi
esa: farzandimiz ko`z oldida men o`z ayolini va oilasini tashlab ketgan odam
sifatida emas, balki sevuvchi er va ota sifatida qolishimni istagan ekan,
hattoki ketayotganida ham yaqinlari uchun harakat qilibdi… Hayotda pul yig`ish,
mashina va uy olish g`amida yuramiz, biroq bu tashvishlar deb yaqinlarimiz
bilan munosabatlarni unutmasligimiz kerak. Hech kim abadiy emas, kim oldin, kim
keyin ketadi. Armonda qolmaylik azizlar.