41 qism

Uyimga kirdim. Uyimga yahshi qarashibdi. Hamma narsam joyida. Anvar aka uyda emas ekanlar. Bo’lmasa so’rashib ketardim.
Ko’chaga chiqib tug’ilib o’sgan joylarimni aylandim. Rosa sog’inibman. Ko’zlarimga boshqacha ko’rinib ketdi. Chet elda rosa o’ylardim, qachon kelaman dib. Mana keldim ham. Kompaniyaga borib SIM karta oldim. Telefon aparat oldim. G’opporga telefon qilsam o’chiq ekan. SMS yozvordim. Kechgacha aylanib, G’opporni uyiga bordim. G’oppor hali ham kemabdi. Xolamni etishlaricha bunaqa kech qob yurmasakan. Lekin negadir yo’q. Xolam man keganimga osh qilibdilar. Qatdandir Anvar aka ham kirib keldilar. G’opporni akalari ham shu yerda. Yana 3-5 ta qo’shnilar mani ko’rgani chiqishibdi. Hamma bilan quyuq ko’rishdim. Anvar akaga rahmatlar etdim. Ular manga ish ham topib qo’yibdilar. Nima ishligini etmadilar. Hamma mandan ta’surotlarni so’ravurganidan so’rashga vaqtim ham bo’lmadi. Kechgacha o’tirdik. Bir necha marta G’opporga tel qildik. Tel aparati o’chiq. Dilshod ishdan qaytib keldi. Unga ham tel qilgandik. G’opporni topib kel dib. U ham topa olamabdi. Man bilan quyuq ko’rishdi. Bir nimalar didi. Lekin tushunmadim. Hamma G’oppordan havotirda edi. Nimagadir G’opporni adasi hotirjam o’tiribdi. Hamma ularga qaravurganidanmi bilmadim. Gapirdilar: “G’oppor kemidi. U ketdi. Uni hich kim sig’dirmadi. Hamma uni aybdor qib ko’rsatdi. U ketib qolmadi. U qochib ketdi. Ha qochib ketdi. Man bilardim uni qochib ketishini. Man indamadim. Qaytaga yo’l ochib berdim. Ket dimadim. Faqat yo’l ochib berdim. (Dilshod manga qarab: qancha ichib oldilar dib qo’ydi). Butun mahalla ikki kishiga yopishib oldiku. Bittasi kvartira olib chiqib ketdi. O’g’lim qochib ketib qutildi. To’g’risi ko’chada manga gapirishsa, manga alam qimidi. Lekin o’g’limni o’zini yuziga sovurshsa qanaqaib chidasin. Man ketganiga qarshi emasman. Shuning uchun qidirmadim. Qatga ketganini ham bilmadim. Dam olib keladi. Bir kun albata qaytadi. Man bunga ishonaman. Zato hammasidan qutildi. Qulog’i tinchidi. Rostanam qatga ketganini bilmiman. Qatga ketganini bilmiman. Qatga ketganini bilmiman....”.
Man uchun bu kutilmagan xabar bo’ldi. Hamma o’tirganlar g’alati ahvolga tushib qoldi. Anvar akadan boshqa hamma gapirib chiqgan ekan. Dilshod manga podskazka qib turibdi. O’zi ham G’opporni ustidan qotgan ekan. Afsuslanmayapti ham. Xaqiqatdan shunaqa bo’lgan diydi. Xolam ham nito holga tushib qoldilar. Man nima bo’ganiga tushmayapman hali ham. Dilshodni sudrab tashqariga olib chiqib ketdim. Undan nima bo’ganini batafsil so’rab oldim. To’g’ri uni hamma gapiga ishonish ham kerak emas. Mani jo’ja dib o’ylab hamma narsani etvuradi. Lekin shamol bo’masa daraxtni uchi qimarlamidiku.
Ertasi kuni ham shu ahvol. G’oppor kemadi. Man u uydan qochib ketganiga ishondim. Man uni bilaman. Qanaqadir tupikka kirib qolsa darrov qochadi. Kurashaman disa lekin oxirigacha olib boradi. Xolam ham shaharni aylanib yuribdilar. Hamma yoqni qidirvotilar. Bormagan joylari qolmadi. Ishxonasini ham qidirdilar. Qarindoshlariniki ham qomadi. Man Dilshod bilan o’rtoqlarimiznikini qidirdik. Topomadik. Shu orada bir necha kun o’tdi. Telefoni o’chiq. SMS lar yubordik. Befoyda. Do’stni ahvoli shu bo’lsa endi.
Bir necha kun o’tdi. Undan nom nishon yo’q. Xolam Saida opani oborib olib kevotilar. Aytishlaricha G’oppor Saida opamnikida yashavotganmish. Ishonmasdan Saida opani uyilariga kirib titib chiqdilar. Baribir ishonmadilar. Domni pastida kechasi bilan G’oppor keladi dib poyladilar. Man bilan Dilshodni ham ovoganlar. Kesa ushlab uyga olib kelarkanmiz. Bo’masa qochib ketarkan. (U jinni bo’b qoganmi? Bilamadim.) Kutdik kemadi. Saida opa yig’laydilar: “Man qattan bilaman. Man uni ko’rmayapmanu. Oxirgi marta usha kuni ko’rdim. Keyin boshqa ko’rmadim. Nega ishonmisizlar. Man bilsam aytardimku. Mani uyimda yo’q. Kelib qolsa etaman. Iltimos mani qiynamela. Mani tinch qo’yila”. Bu gaplarga Gulmira xolam ham jim turarmidilar. Reskiy otvet qildilar: “ San manjalaqi o’g’limni yo’ldan urgansan. Sani hidini hidladib o’g’limni o’rgatvolding. Endi orqangdan qolmayapti. San o’g’limni mandan bikitvosan. Chaqir, chiqsin. Man o’g’limga bitta gap etaman. G’ooppor, G’oooppoor. Chiq buyoqqa. (Ichkariga qarab baqirib qo’yadilar). Chaqir. Chiqsin. Bitta gap etaman. Sho’tta qoladi. San bilan qoladi. Obketmiman. (Saida opa: “man bilmiman. Bu yerda yo’q” dib qoladilar ora orada). San mani aldomisan. San chaqirgansan kvartirangga uni. Birga yashimiza dib kelishvogansanlar. Uyini tashab bu yoqga kegansan. Mahallada sanlarga tinchlik bermadikde. A? Sanlarga alohida xona kerak bo’b qogan. Shunaqami? (Uyda Saida opani bolalarini yig’lagani eshitildi. Gulmira xola ularga ahmiyat ham bermadilar.) Gapir. Shunaqa bo’ldi, to’g’rimi? Hich bo’masa bolalarini otasini o’ylasen bo’lardi. FOHISHAlik qimasdan. (Saida opa yalt etib Gulmira xolaga qaradilar. ) Ha alam qilib ketvotimi. Man kelib sanlarni kayfini buzdimmi? Bilamiz mahalada qanchasi uyinga keb ketganini. Manga unaqa qarama. (Man hayronman. Nima bo’votganiga. Dilshod oyisiga telefon qiganakanmi, yetib kelibdilar. Va Gulmira xolani olib tushib ketdilar.) Qo’yvor mani. Man G’opporni topishim kerak. U shu yerda”.
Shunaqa qilib podezdni boshlariga ko’tardilar. Man Dilshod bilan 3 kun shu yerda G’opporni poyladik. U kemadi. Gulmira xolam uyda adoiy tamom bo’ldilar. Ahvollari kun sayin o’zgarib borvoti. Sochlaridagi oqlar ko’payib ketdi. Ajinlar qalinlashdi. Biza kelib G’oppor yo’q. U kemadi. Rasmini ushatdagi qo’shnilarga berib keldik. Kesa telefon qib etvorishadi didik. Shundan keyin battar yotib qoldilar. Faqat bitta gapni qaytarardilar: “ G’oppor mani dib ketib qoldi. Man uni tushunmadim. Saidani ham hafa qildim. G’opporga ishonmadim. O’z o’g’limga ishonmadimaa. O’g’ilginam, mani kechir. O’g’lim qatasan mani kechir. KECHIIIIIRR!!”.
Bunaqa ahvolga tushaman dib o’ylamagandim. Hammasi bir zumda yuz bersaya. Man kelib bunaqa voqealarni ko’raman dib o’ylamadim. Militsiyaga ham berdik. Ular ham topa olishmayapti. Anvar aka ham topish uchun qilmagan ishlari qolmadi. Dilshod bitta taxmin etdi. U boshqa viloyatga, uzoqroqga ketgan dib. Chunki u safar sumkasini ovogankan. Pasproti ham uyda yo’q emash. Fazliddin aka (G’opporni adasi ismi shunaqa) ham boshida uni uzoqga ketgande qib gapirgandilar. Lekin hich daragi bo’maganidan o’zlari ham g’alati ahvolga tushib qoldilar. Telefonini o’chirib qo’yadi dib o’ylamaganakanlarmi, bilmadim. Oxirgi kunlar o’zlari ham qidirishni boshlavordilar. Lekin G’oppor yo’q. G’oyib bo’lgan....