Добавлено (06-Май-2013, 00:13)
---------------------------------------------
Yigit har tunda, uhlashidan avval sevgan qiziga xat yozardi: MEN SENI SEVAMAN!!! Bir kuni kechasi qizni telefoniga SMS keldi, lekin qiz: “Ufff, har tunda bir hil SMS o’qishdan charchadim” dedi va SMS ni o’qimay, yotib uhladi. Ertalab tongda yigitning onasi qo’ng’iroq qildi va aytdi: “U o’ldi...”. qizni qo’lidan telefon tushib ketdi. Telefonni olib, SMSni ochdi: “Qadirdonim... men uyinga yaqinlashib qolgandim... avtoxalokatga uchradim... og’ir ahvoldaman... nafasni qiynalib olayapman... menimcha... men o’laman... mening so’nggi tilagim, seni bir bor ko’rish... iltimos tezroq kel...”.
Yaqinlaringizni qadrlang.

(Ruschadan Giyos tarjimasi)

Добавлено (26-Июн-2013, 00:15)
---------------------------------------------
Ko’z yoshgacha... O’qinglar... U yerda sen qandaysan mening hayotim? Bizda tun. Soat ikki, meni esa hali uyqim kelmadi. Sen u yerda bizning qizimizni uchratdingmi? Ishonaman, sening uyqing kelmayotgan bo’lsa uchratding. Meni boshimda alaqachon soch qolmagan, bizning mushuk endi o’tmishga ketib qoldi, men 90 yoshga yaqinlashib qoldim, hayot meni atayin ushlab turibdi. Mana, meni qariyalar uyiga majbur qilib, olib ketmoqchi bo’lishdi. Men taslim bo’lmadim, sen menga oldinga qarab yurishni o’rgatganding, men sensiz sindim. Meni qo’lim choyni ushlay olmay qoldi, o’rnimdan turishga ikki marotabalab qiynalmoqdaman. Sen, meni hayotimni ushla, zerikma, men ham bir kun u yerga boraman. Sening rasming, mening javonim ustida... to’yimizdagi birinchi chiroyli vals... sening gulzordagi guling so’lib qoldi, yashasam, yana ekaman. Dorilar tomog’imdan o’tmayapti, voleryanka hidi butun uyni tutib ketgan. Mening hayotim, endi menga og’riqsiz, stol atrofida yolg’iz ovqatlanayapman. Sen menga, o’zingni oxirgi og’ir tuningda, kuchli bo’l degansan. Men qachonki qabrga kirayotganimda, sen bilan ikki marotabalab uchrashishni hohlayman. Mening qadrli kampirim, sensiz og’ir, majolim yo’q. Mana mening, mana sening yostig’ing. Tezda boraman. Xayrli tun!

PS. Sevgi, yoshlardamas, har kimda bo’ladi. Qariyalarda eng kuchli sevgi bo’ladi. Chunki necha yillab, bir yostiqqa bosh qo’yib, og’ir va yengil kunlarda birga bo’lib, umr kechirgan hamrohi bo’ladi. Ular bir birlariga suyanib qolganlarida, birortalari yiqilsalar... Ularni avvalgidek suyab turadigan hech kim topilmaydi. Topilgani ham avvalgidek bo’lmaydi... Otaxon va onaxonlarimizni asraylik... Ularga qo’ldan kelgancha yordam beraylik. Yolg’iz qolishganda, yolg’iz qo’ymaylik...
(ruschadan Giyos Gapparov tarjimasi)

Добавлено (11-Июл-2013, 21:20)
---------------------------------------------
Menda mana bunday hikoya bor...

Mening onamda faqatgina bir donagina ko’zi bor. Men ularni yomon ko’raman. Chunki ularning bunday holatlarini meni uyaltiradi. Haligi uchun, oila uchun bir burda non topish uchun ishlaydilar. Ular maktabda oshpaz bo’lib ishladilar. Bir kun, men boshlang’ich sinfda o’qayotganimda, onam mening oldimga hol ahvol so’rash uchun keldilar. Ko’rdimu, yer meni oyoqlarim ostidan ketib qolgandek bo’ldi. Ular qanday qilib buni qildilar? Menga shunchalar uyatli bo’ldiki... Men o’zimni shunday tutdimki, ularni ko’rmaganlikka oldim. Men ularga nafrat bilan qaradim va u yerdan chopib chiqib ketdim. Ertasi kuni mening sinfdosh do’stim aytdi: “Ee, ha sening onang, ma’lum bo’lishicha, bir ko’zli ekanku”....
Yer yorilsayu, yerni tagiga kirib ketsam. Men hohlardimki, onam qayergadir yoqolib qolsa. Shuningdek, o’tgan kuni, ularni uchratganimda, aytdim: “Sizni yaxshisi o’ldirib qo’ya qolganim yaxshi, nimagaki siz meni kulguli holatga qo’yayapsiz!”
Onam menga hech qanday javob qaytarmadi....
Deyarli men bu haqida o’ylamadim, nima deyapman, chunki men o’ta jahldor edim. Menga ularni hislari qiziqtirmas edi. Men, ular uyda bo’lmasliklarini hohlardim.
Men juda ko’p ishladim va o’qish uchun Singapurga ketdim... Keyin uylandim. O’zimga uy sotib oldim. Asta sekin bolalarim tug’ilishdi va men hayotimdan mamnun edim.
Bir kuni onam menikiga keldi. Necha yillardan beri ular meni ko’rmaganlar va nevaralarini bilmasdilar. Ular eshik oldiga kelganlarida, meni bolalarim ularga qarab kulishayotgandi. Ular mening uyimga kelishga va bolalarimni qo’rqitishga qanday jur’at qildilar? Men ularga baqirdim: “KET BU YERDAN!” Onam esa bosiqlik bilan javob qaytardilar: “Kechir meni. Noto’g’ri manzilga kelganga o’xshayman” va shu gapdan keyin mening ko’zimdan asta g’oyib bo’ldilar.
Bir kuni menga maktabdoshlarimdan, bitiruvchilar yig’ilayotgamiz haqida maktub keldi.
Men xotinimga bahona sifatida, ish bilan ketayapman deb aytdim.
Bitiruvchilar bilan uchrashuvdan keyin, men qiziqishim tufayli o’zimni eski uyimga bordim.. Qo’shnim aytdiki, meni onam olamdan o’tibdi. Men mutloqo yig’lamadim. Qo’shnim, menga onam qoldirgan maktubni berdi.
“ Mening eng yaxshi ko’rgan o’g’ilginam, men doimo sen haqingda o’ylayman. Men juda afsusdaman, Singapurga borganim va bolalaringni qo’rqitganim uchun. Sen bitiruvchilar kechasiga kelayotganining eshitishim bilan, men juda quvondim. Lekin men bilmayman, seni ko’rish uchun, yotog’imdan turishga madorim yetarmikan. Men juda afsusdaman, negaki sen meni deb, ko’p uyalarding.
Bilasanmi, mening bolaginam, sen kichkinaligingda, sen bilan baxtsiz hodisa ro’y bergan edi va sen o’z ko’zingni yoqotganding. Men seni bu ahvolda, onang sifatida, bir ko’z bilan katta bo’lishingga qarab tura olmasdim.
Shuning uchun men senga o’z ko’zimni berdim.
Va hozir shunchalar hohlardimki, o’ylardimki, sen meni bilan birga, shu ko’zlar bilan ko’rishingni.
Hamisha seni sevib qoluvchi onang...”

(Ruschadan Giyos Gapparov tarjimasi)