|
Танланган асарлар
|
|
| Janob420 | Сана: Душанба, 13-Фев-2012, 23:41 | Изох # 1 |
|
Рўйхатда
Гурух: ЗАПРЕТДА!
Тақдирланишлар: 0
Хурмат даражаси: -1
Холати: Хозир йўқ
| Har uch kunda hikoyalar almashadi. Добавлено (13-Фев-2012, 22:24)
---------------------------------------------
Тажрибали аёл
Лидия Хартман куни билан кутган телефон қўнғироғи у иш вақтини тугатиб энди уйига қайтаётган маҳалда бўлди. У остонада тураркан, бошлиғи гўшакни олганини кўрди:
-Суғурта идораси, Тримейн эшитади.
Сўнгра бошлиқ Лидияга қараб бош силкиди. У югуриб келиб гўшакни қўлига олди ва шоша-пиша гапирди:
-Хартман хонимман.
-Мен Жулиусман,-эркак кишининг овози эшитилди.-Буффалодан қўнғироқ қиляпман.
-Буффало!-хитоб қилди аёл.
-У қаерга борса орқасидан кузатиб юришим кераклигини айтувдинг-ку,-деди Жулиус Вейганд норози оҳангда.-У Буффалога борадиган автобусга ўтириши билан мен ҳам машинамда йўлга тушдим.
Лидия илгичдан шляпасини олаётган бошлиғига кўз қирини ташлади ва Жулиусдан паст овозда сўради:
-У кузатаётганингни биладими?
-Йўқ, у мени кўрмади. Мен уни хусусий детективга ўхшаб шаҳарма-шаҳар кузатиб юрибман.
Жаноб Тримейн кийиниб, хайрлашди. Лидия гўшакни қўли билан тўсганча унга хайрли кеч тилади. Бошлиқ чиқиб кетгач, Лидия сўради:
-У тузукми?
-Албатта,-жавоб қилди Вейганд истеҳзо билан.-У «Редмилл» меҳмонхонасига жойлашди ва тушдан кейин икки шиша вискини тугатди. Сенга айтгандим-ку, «унинг бўкиб ичишдан бошқа мақсади йўқ» деб.
-Ё Худойим! Агар у ичиб олса миясига нима келса шуни қилади. Мен ўша ерга бораман.
-Шундай дейишингни билганим учун қатнов жадвалини кўздан кечириб қўйгандим. Поезд соат олтида Рочестердан жўнайди ва етти яримда шу ерда бўлади. Автобус эса саккиздан кейин йўлга чиқади.
-Яхши, поездда бораман.
-Келиб нима қилмоқчисан?
-Унга ёрдам бераман, бирорта даҳшатли нарсага қўл уришига имкон бермайман.
-Масалан, ўзини ўлдиришига, шунақами? Маст одам ўзини ўлдирмайди.
-У маст эмас,-деди Лидия кескин.-Жим қўлидаги ҳамма нарсани йўқотганидан кейин шунақа бўлиб қолгани учун уни айблашга ҳаққинг йўқ.
-Унинг йўқотишлари-менинг ҳам йўқотишларим. Эсингдан чиқмасин, мен унинг ҳамкори эдим,-деди Вейганд.
-Биламан,-деди аёл.-Сен уни судга беришинг мумкин эди.
-Сени деб шундай қилмадим, Лидия. Фақат сени деб. Сенга қандай муносабатда эканлигимни биласан-ку.
-Жимнинг хотини эканман, бу ҳақда эшитишни хоҳламайман!-бақирди Лидия.-У менга ҳар қачонгидан ҳам муҳтож бўлиб турган бир пайтда уни ёлғиз ташлаб қўёлмайман.
-Жавобинг худди Жимнинг ишлари юришиб кетганидан кейин сен уни ташлаб кетадигандек янгради. Бу менга умид бағишлайди,-деди Вейганд.
-Етти яримда мени кутиб ол,-аёл суҳбатга нуқта қўйди.
Лидия Хартман Буффалода поезддан тушганида, Жулиус Вейганд уни кутиб турганди. Лидиянинг хаёлига бундан бир ой олдин уни кўрганда юраги қинидан чиқиб кетгудай уриши келди. Аммо у пайтда Жулиус иши юришаётган бизнесмен эди, ҳозир эса банкрот бўлган. У бир омадли бизнесменни бошқасига алмаштириши мумкин эди, лекин банкротни банкротга алмаштириш... Ўттиз иккига кирган аёл етарлича тажрибага эга бўлиши шарт.
Жулиус жилмайганча унга очиқчасига суқланиб қараб турарди. Лидия унинг ёнига келди ва юзини чимчилади:
-Менга унақа қарама.
-Бунча гўзал бўлмасанг,-деди Жулиус ва унинг қўлидаги юкларни олиб йўл бошлади.
У юкларни машина юкхонасига солиб, аёлга эшикни очди, сўнг машинани айланиб ўтиб, ўзи ҳам ўтирди. У машинани ўт олдиришдан олдин сўради:
-Хўш, энди нима қилмоқчисан?
-У билан гаплашмоқчиман. Агар уйга кетмайдиган бўлса, шу ерда қоламан.
-Унинг ақлини йўқотгунча ичишини томоша қиласанми? У бир ҳафтаям юриши мумкин.
-Унда мен ҳам бир ҳафта юраман.
-Ишингдан ажраласан.
-Эрталаб жаноб Тримейнга қўнғироқ қилиб ҳаммасини тушунтираман.
-У ерда ишлаётганингга энди уч ҳафта бўлди-ку, Лидия. Ҳар қандай бошлиқ ҳам сенга бир ҳафтага рухсат бермайди.
-Менинг эски ходим эканлигимни унутиб қўйибсан. Жим энди ишини бошлаган пайтларда мен у ерда беш йил ишлаганман.
-Аммо кейин беш йил ишламадинг.
-Мени мудир лавозимига ишга қабул қилишди, демак мени унутишмабди.
-Ҳа, бу Жимга руҳан таъсир қилди: у бизнесдан учиб кетган пайтда сен ишга қайтдинг.
-Учиб кетган пайтда?
-Яна нима дейиш мумкин? Буни бошқача атай олмайман... Нимага ундан воз кечиб қўя қолмайсан? Бир ой олдин бу ҳақда гаплашгандик.
-Бир ой олдин у бунчалик пастга қуламаганди. Ундан ҳозир воз кечолмайман.
-Вафодорлигингдан ўргилдим!-қичқирди Жулиус.-У билан бир умр бирга бўлсанг ҳам уни оёққа тургиза олмайсан. У тамом бўлган одам.
-Сени деб ундан воз кечишимни истайсанми?-сўради аёл заҳархандалик билан.-Сен ҳам худди унга ўхшаган банкротсан-ку.
-Ҳа, лекин вақти келиб ўзимни тиклайман, Жим эса ҳеч қачон. Унга ёрдам берган тақдирингда ҳам иши юришмайди. Лидия, у лапашанг.
-Бўлиши мумкин, лекин у менинг эрим. Ва айни пайтда сен менга мос эркак эмассан. Ҳаттоки агар Жим билан ажрашадиган бўлсам ҳам сен унинг ўрнига номзод бўлолмайсан. Добавлено (13-Фев-2012, 22:26)
---------------------------------------------
Жулиус унга ажабланиб қаради:
-Жиддий гапиряпсанми?
-Албатта. Эҳтимол ўн йил олдин сенга тегишим мумкин эди. Аммо мен Жимникиман. Сенга эса ҳозир ўзингни тиклашинг учун ёрдамчи керак. Лекин мен ёрдамчи бўлолмайман. Мен ўттиз иккига кирдим, сен эса қирққа яқинлашяпсан. Энди молиявий курашларга тоқатим йўқ, чарчадим. Менинг бўлажак эрим оёғида мустаҳкам тура оладиган бадавлат инсон бўлиши керак. Ўшандагина у билан ҳаётимни боғлашим мумкин.
-Нотўғри фикрлаяпсан. Жим билан бўлганинг учун кўп тер тўкишга мажбур бўлгансан. Агар мен билан бўлганингда чарчамаган бўлардинг.
-Лекин мен Жимга текканман. Бўл, у турган жойга борайлик.
Жулиус индамай машинани юргизди. «Редмилл» меҳмонхонаси Перл-стрит кўчасида жойлашганди. Улар меҳмонхонага етиб келишди ва ичкарига киришди. Бино ичи ҳам ташқариси каби кўримсиз эди. Мебел ва гиламлар эскириб кетган, аммо тоза эди. Икки қария залда газета ўқиб ўтиришар, рўйхатхонада тепакал бир киши навбатчиликда эди. Вейганд унинг ёнига келиб сўради:
-У ҳали ҳам хонасидами?
Навбатчи бош силкиди. Вейганд Лидияни лифтга бошлади.
-Жимни кузатиб туриши учун унга ўн доллар бердим, акс ҳолда Жимнинг қанча виски ичганини қаердан билардим,-деди Жулиус.
-Барча харажатларингни тўлайман,-деди аёл қуруққина қилиб.
-Жиннилик қилма, бир неча доллар мен учун ҳеч нарса эмас. Менда етарлича пул бор, сен эса анча пулингдан айрилдинг.
Улар еттинчи қаватга кўтарилишди. Йўлак бўйлаб юришгач, 714-хона эшиги олдига келишди.
-У шу ерда,-пичирлади Жулиус.
Эшик тепасида бўялган ойнаванд дарча бўлиб, унинг қия очиқлигидан хонада чироқ ёниқ эканлигини билиш мумкин эди. Лидия эшикни тақиллатди. Ҳеч қандай жавоб бўлмади. У қаттиқроқ тақиллатди. Бир оз кутишгач, Вейганд эшикни муштлай бошлади. Қарама-қарши томондаги эшик очилиб, бир қария мўралади. Уларга бир қараб қўйгач, эшикни ёпди.
-Ухлаяпти, шекилли,-деди Лидия.
-Аниқроғи, маст бўлиб қотиб қолган,-жавоб қилди Жулиус.-Пастга тушиб захира калитни олиб келаман.
Вейганд кетди, Лидия эса кута бошлади. Бир неча дақиқадан кейин Жулиус навбатчи билан қайтиб келди.
-Лидия, бу киши жаноб Симмз. Унга сен Жимнинг хотини эканлигингни айтдим.
-Яхшимисиз,-деди Симмз Лидияга шубҳали назар ташлагач.-Бу ерда тўполон кўтармайсиз деб умид қиламан.
-Мен эримдан ташвишдаман,-деди Лидия.-Эрим билан жанжаллашганимиз йўқ, тўполон қилиш ниятида ҳам эмасман. У мени кўрса хурсанд бўлади.
-Яхши,-деди Симмз.
У калитни тирқишга солиб буради ва эшикни итарди. Аммо эшик очилмади.
-Эшикни зулфинлаб олибди,-деди Симмз ва эшикни гурсиллатиб ура бошлади.
Йўлакда бир нечта эшиклар очилди, ҳамма нима бўлаётганига қизиқиб мўралай бошлади. Симмз бир кишини уйғота олишмаётганини айтиб, уларни безовта қилгани учун узр сўради. Эшиклар ёпилди, улар эса 714-хона эшиги олдида турганча хонадан бирор овоз келармикин деган умидда диққат билан қулоқ солишди. Аммо хона жимжит эди.
Лидия ташвишли овозда гапирди:
-Жим ухлаётганда хуррак отарди.
Симмз яна эшикни очишга уринди, аммо бундан натижа чиқмади.
У бошини чайқади ва деди:
-Дарчадан мўралаймиз. Ҳозир нарвон олиб келаман.
У ўн дақиқалардан кейин нарвон билан қайтиб келди. Нарвонни эшикка тирагач, деди:
-Мен ҳар эҳтимолга қарши пичоқ олиб келдим. Дарчадан одам сиғиши қийин, лекин дарчани ушлаб турган пластинани чиқариб оламиз ва дарча очилади.
У охирги поғонага кўтарилди ва пичоқ билан пластинани бўшатди.
-Мен бу ердан сиғмайман. Балки сиз уриниб кўрарсиз, хоним?-деди у.
-Бўпти,-деди Лидия.
У поябзалини ечди ва нарвонга чиқди. Дарчадан аста кириб, ичкарига тушди.
-Нима гап?
-Ҳозир эшикни очаман.
Йўлакда ичи қизиб турган Вейганд ҳам шу йўл билан ичкарига тушмоқчи бўлди. Унинг юзи дарчада кўринган пайтда Лидия эшик томон келаётганди.
-Нима гап?-сўради Вейганд унинг юзи оқариб кетганини кўриб.
Жулиус каравотда ётган кишини кўролмади, чунки уни Лидиянинг гавдаси тўсиб турарди. Лидия унга жавоб бериш ўрнига эшик зулфинини туширди. Вейганд нарвондан тушди ва Симмзнинг кетидан хонага кирди. Лидия ташқарига чиқиб поябзалини кийди ва деворга суянганча кўзларини юмди. Хонадаги эркаклар каравотда ётган кишининг жасадига ҳайрат билан тикилиб туришарди. У ўттиз беш ёшлардаги эркак эди. У битта шимда ётарди. Каравотда бўш шиша ётар, яна бир шиша эса полда турарди. Унинг қўллари қорнида, кўксининг чап томонидаги қонли жароҳатдан сал пастроқда эди.
Симмз унинг юзига қўлини теккизиб кўрди ва шу заҳоти тортиб олди.
-Совуқ, демак ўлган,-деди у.
-Мен эса маст одамлар ўзини ўлдирмайдилар деб ўйловдим,-деди Жулиус.
Симмз дарҳол унга қаради:
-Ўзини ўлдирибдими? Унда пичоқ қани?
Вейганд хона ичига аланглади. Сўнг эмаклаб каравот тагига кирди. Кейин эса навбатчига шубҳали тикилди.
-Эшик аниқ ичидан беркмиди?-сўради у.
-Ҳа,-жавоб берди Симмз дарчага тикиларкан.
Вейганд ваннахона эшигига қаради. Навбатчи «қулт» этиб ютинди.
-Қотил ҳали ҳам шу ерда деб ўйлайсизми?-шивирлади у.
Вейганд индамай шишалардан бирини қўлига олди ва ваннахона эшигини шахд билан очди. Шишани баланд кўтарганча ичкарига кирди. Сўнг эса у ердан ажабланиб қайтиб чиқди. Симмз ҳожатхона эшигига қараб турарди. Вейганд шишани боши узра кўтарганча ҳожатхона эшигини очди. У ер ҳам бўм-бўш эди. Жулиус шишани столга қўйди ва дераза олдига келди. Пастга қарагач, деди:
-Дераза остида кенглиги бир футча келадиган токчага ўхшаш бўртиқ бор экан. Қўшни хонада ким туради?
-Менимча, текширувни бас қилиб политсияга мурожаат қилганимиз маъқул,-деди Симмз.
-Гапингиз тўғри,-деди Вейганд.
Лидия бир чайқалди ва ўтириб қолди. Жулиус уни елкасидан тутди ва бағрига босди.
-Бўлди, тузукман,-деди аёл шикаста овозда.
Жулиус Лидияни елкасидан тутганча залга етаклаб келди. Аёл зўрға қадам ташларди. Симмз хонасига кириб телефон гўшагини кўтарди. Жулиус Лидияни диванга ўтқизмоқчи бўлди, лекин у ўтиришни истамади. Жулиус унга синовчан тикилди:
-Нега ўтирмаяпсан?
-Мен ўзимга келдим,-деди у.-Бугун Рочестерга қайтолмасак керак?
-Мен ҳам шуни ўйлаяпман. Политсия биз билан гаплашади.
-Меҳмонхонадан жой олганмисан?
Вейганд инкор маъносида бош чайқади:
-Йўқ. Мен бугун Жимни олиб уйга қайтамиз деб ўйлагандим.
-Шу ерда қоламизми?
-Ҳа. Мен бориб билай-чи, бўш хоналар бормикин.
У навбатчи гўшакни қўйган пайтда хонага етиб келди.
-Политсия ҳозир келади. Шу атрофда бўлиб туринглар.
-Биз ҳам шу фикрдамиз. Бўш хоналарингиз борми?
Симмз қоғоз титкилаётган пайтда Лидия меҳмонхонадан чиқиб кетди. Вейганд рўйхатдан ўтиш ишларини тугатиб ортига ўгирилди ва Лидия юклари билан турганини кўрди.
-Ўзим олиб келардим,-деди у юк халталарини оларкан.
-Оғирмас. Хона олдингми?
-Ҳа, бешинчи қаватдан иккита хона олдим. Кел, политсияни шу ерда кутиб турамиз, ҳозир келаркан.
Лидия диванга ўтирди. Вейганд унинг ёнига жойлашди. Беш дақиқадан кейин политсиячилар кириб келишди. Улар икки киши эди. Бири ўрта ёшлардаги гавдали киши бўлиб, ўзини сержант Чарлз Картер деб таништирди. Иккинчиси эса Гарри Николсон исмли ёш, озғингина йигит эди. Картер Симмздан доктор чақирган-чақирмаганлигини сўради.
-Ҳа, сер. Бир неча дақиқадан кейин етиб келади.
-Юринг, жасадни кўрамиз,-деди Картер.-Гарри, сен булар билан қоласан ва доктор келганида юқорига олиб чиқасан.
Сержант ва Симмз кетишди. Афтидан, Гарри Николсоннинг қотиллик бўйича ҳеч қандай савол бергиси йўқ эди. У об-ҳаво ҳақида нимадир деб минғирлагач, жим бўлди. Беш дақиқадан кейин қўлида тиббиёт чамадонини кўтарган кекса киши пайдо бўлди. Николсон уни эшик олдида кутиб олди ва лифт томонга бошлади. Лидия соатига қараб ажабланди. Саккиздан қирқ беш дақиқа ўтганди. У поезддан тушганидан бери энди бир соату ўн беш дақиқа ўтибди. Николсон қайтиб келиб ҳам гапирмади. Чамаси, саволларни сержант берарди. Йигирма дақиқадан кейин Симмз, доктор ва сержант тушиб келишди. Доктор кетди, Симмз билан сержант эса ўтирганларнинг олдига келишди.
-Бу қотиллик,-деди сержант.-Кимдир унинг юрагига пичоқ санчган. У қон чиққунча жон таслим қилган. Аммо ғалати воқеа.
-Нимани назарда тутяпсиз?-сўради Николсон.
-Симмзнинг айтишича, эшик ичидан зулфинланган, дарча эса қия очиқ бўлган.
Симмз Лидияга ишора қилди:
-Бу аёл дарчадан кириб эшикни очди.
Николсон Лидияга қаради.
-Дарчадан фақат мен сиғардим,-деди у.
Николсон шеригига юзланди:
-Қотил ёнғин нарвонидан фойдаланган бўлса керак.
-Ёнғин нарвони ўрнатилмаган,-деди Картер.
-Ҳм-м. Унда у жасадни топишган пайтда хонада бўлган. Ваннахонага яшириниб олган бўлса керак. Улар бизни чақиргани тушишганда қочиб қолган.
Картер бош чайқади:
-Йўқ, Симмзнинг айтишича, улар хонани текшириб чиқишган.
У Вейгандга қаради:
-Тўғрими, жаноб?
Вейганд бош силкиди:
-Каравотнинг остигача қарадим.
Николсон сўради:
-Шеф, хонада қандайдир сир бор деб ўйлайсизми?
-Йўқ,-жавоб қайтарди Картер.-Бу фақатгина дераза остидаги бўртиқ ягона йўл эканлигидан далолат беради. Баландликдан қўрқмайдиган одам шу йўл билан хонадан хонага ўтиши мумкин.
-Қўшни хоналарда ким туради?-сўради Николсон Симмздан.
-Иккала хона ҳам бўш.
-Бу хоналарни кўрдим,-гапида давом этди Картер,-деразалар берк, лекин зулфинланмаган. Қотил деразадан бемалол кирган. Эшик эса ичкаридан очилади, ташқарига чиқиб ёпилганда яна қулфланиб қолади.
-Доктор нима деди?-сўради Николсон.
-Ўлим бугун соат уч билан бешнинг орасида юз берган. Аниқроғи, уч ярим билан беш яримнинг орасида. Менимча, беш яримларда.
-Нимага ундай деб ўйлайсиз?
-Симмз унга соат икки яримда иккинчи вискини келтириб берган. Биринчи шишани у икки ярим соатда бўшатган. Иккинчисини ҳам шунча вақтда бўшатган бўлса керак. Бу соат бешларга тўғри келади. Булар ичкарига киришганда иккала шиша ҳам бўш бўлган.
-Мантиқан тўғри,-бош ирғади Николсон.-Нима қиламиз?
-Сен экспертларни чақир, бармоқ изларини олишсин. Мен булар билан бошқармага кетаман.
Жулиус Вейганд ўрнидан турди:
-Унда машинамни бир четга олиб қўяй.
-Ташвишланманг, жаноб Вейганд,-деди Симмз,-калитни берсангиз, ўзим уни четга олиб қўяман. Хартман хонимнинг юкларини ҳам хонасига олиб кириб қўяман. Айтганча, 521-хона сизники.
-Раҳмат,-деди Лидия.
Вейганд калитни берди ва сержант уларни политсия бошқармасига олиб кетди. Улар лифтда юқори қаватга кўтарилишди ва сержант Картер уларни «Қотилликлар» деган ёзув осилган эшик олдига олиб келди. Ичкарида бир нечта стол ва стуллар жойлашган хона бўлиб, бир киши телефонда ким биландир гаплашаётганди. Хонада бошқа ҳеч ким йўқ эди. Картер жойига ўтирди ва Лидия билан Жулиусга ҳам ўтиришга ишора қилди.
-Чекасизми?-деди у сигарет қутисини узатаркан. Улар рад этишгач, Картер бир дона сигарет олди ва Лидияга қараб деди:
-Тушунишимча, марҳум сизнинг эрингиз эди, шундайми?
Лидия тасдиқ маъносида бош силкиди.
-Рочестердан келдингизми?
-Ҳа, Жулиус ҳам.
-Ҳм-м, эрингиз бу ерда нима қилаётганди?
-Ичиб ётганди,-Лидиянинг овози зўрға эшитилди.-Кейинги пайтда фақат ичаётганди. Жим бу ерга келишдан олдин Рочестердаги меҳмонхонада ҳам шунақа қилганди.
-«Кейинги пайтда» деганингиз нимани англатади?
-Кейинги бир неча ҳафталардан бери. У бизнесдаги ишлари орқага кетганидан тушкунликка тушиб қолганди.
-У нима билан шуғулланарди?
-Жим билан Жулиус кўчмас мулк савдоси билан шуғулланувчи «Вейганд ва Хартман» компаниясига эгалик қилишарди. Уч ҳафта олдин улар банкрот бўлишди. Бу Жимни деб бўлди.
-Нима учун?-сўради Картер.
-У... пулларни ноқонуний ўзлаштириб олган. Жулиус буни жуда кеч пайқаган. У ўшанда ҳам яхшилик қилди. Жимни бу иши учун судга бериши ҳам мумкин эди.
-Бу билан ишим ўнгланиб қолмасди, Жимнинг қамалгани қоларди, холос,-гап қўшди Жулиус.
Картер Вейгандга ўгирилди.
-Шеригингизга шунчалик ачиндингизми?
-Йўғ-э. Агар Лидия бўлмаганида уни қаматиб юборардим,-деди Вейганд.-Лидиянинг дилини оғритишни истамадим.
-Шунақами! Хўш, нима учун?
-Биринчидан, унинг айби йўқ, иккинчидан, уни севиб қолганман.
Картер унга узоқ тикилиб турди, кейин Лидияга ўгирилди:
-Эрингиз бу ерда эканлигини қаердан билдингиз?
-Жулиус соат бешларда менга қўнғироқ қилди. Мен ундан эримни кузатиб юришини илтимос қилгандим. Чунки Жимдан хавотирда эдим. Жулиус Жимнинг «Редмилл» меҳмонхонасида эканлигини ва вискига буюртма берганини айтгач, соат олтидаги поездга ўтирдим ва етти яримда етиб келдим. Жулиус мени кутиб олди.
-Ҳм-м. Агар сиз соат бешда Рочестерда бўлган бўлсангиз, сиздан гумон олиб ташланади,-минғирлади Картер ва яна Вейгандга қаради.
-Унинг айтганларини тасдиқлайсизми?
-Албатта. Наҳотки ундан шубҳаланиш мумкин бўлса?
-Қоидага кўра, эр ўлдирилганида биринчи ўринда хотини гумон остига олинади. Энди сизга келсак. Марҳумни Рочестердан бу ерга сиз олиб келдингизми?
-Йўқ. Мен унинг Буффалога борадиган автобусга чипта олганини кўргач, тўғри бу ерга келдим. У меҳмонхонага жойлашгач, навбатчидан уни кузатиб туришини сўрадим. Навбатчи менга Жим виски буюртирганини айтганидан кейин Лидияга қўнғироқ қилдим.
-Тушунарли. Демак, сиз ўзингизни банкрот қилган инсоннинг аччиқ қисматини енгиллаштиришни ўз зиммангизга олгансиз.
Вейганд қизариб кетди.
-Уни деб қилмадим. ҳаммасини Лидия учун қилдим.
-Албатта, чин севги намунаси,-киноя қилди Картер.
Вейганд баттар қизарди.
-Нимага шаъма қиляпсиз, сержант?
-Ҳозир тушунтириб бераман,-деди Картер.-Хартманнинг чўнтагида бор-йўғи олтмиш уч доллар пул бўлган. Демак, талончилик юз берган дейиш қийин. У бу ерлик эмасди, шунинг учун унинг бу ерда душмани бўлган деёлмаймиз. Сиз унга қасдлашиб қолгансиз, бунинг устига унинг хотинини севасиз. Уйланганмисиз, жаноб Вейганд?
-Йўқ, лекин мени айбламоқчи бўлсангиз...
-Мен ҳозирча ҳеч кимни айблаганим йўқ,-унинг гапини бўлди сержант.-Мен фақат сизда қотиллик қилиш учун бир-иккита сабаб бўлганини ва шунинг учун Рочестердан бу ерга келганингизни таъкидламоқчиман, холос.
-Лекин у менинг илтимосим билан бу ерга келганди,-эътироз билдирди Лидия.-Мен Жим ўзини ўлдиришидан қўрққандим.
-Эҳтимол, лекин манави киши эрингиз айнан шундай қилмаслигидан кўпроқ қўрққан бўлса керак,-деди Картер заҳархандалик билан.-Ҳар қалай, «енг маъқул» гумондорни топмагунимизча, Вейганд, сиз ҳибсга олинасиз.
Жулиус Вейганд ўрнидан сакраб турди, энди оғзини жуфтлаган пайтда эшик очилиб, қўлида қоғоз халта кўтарган Гарри Николсон кириб келди. Сержант Картер ундан сўради:
-Натижа борми?
-Экспертлар ҳали ҳам бармоқ изларини олишяпти.
У халтани стол устига қўйди.
-Мана буни кўринг-чи.
Сержант халта ичига қўлини суқди ва ингичка буклама пичоқни чиқарди. Пичоқ тиғида қорамтир доғ бор эди. Картер пичоқни стол устига қўйди ва сўради:
-Бу пичоқни бирортангиз биласизми?
Лидия пичоққа энгашди. Унинг суякдан ишланган қора сопида зарҳал билан ёзилган «Ж.Х.» ҳарфлари кўриниб турарди.
-Бу эримнинг пичоғи. У пичоқни доим ўзи билан олиб юрарди,-пичирлади у.
Картер Николсонга қаради.
-Демак, у ўз пичоғи билан ўлдирилган. Ҳа-а. Чамаси, қотил кирган пайтда у маст бўлиб ухлаб ётган бўлган.
-Фикримни айтайми?-деди Николсон.-Тўғри, биз Хартманнинг ва пичоқдаги қон гуруҳларининг натижасини кутишимиз керак, лекин гаров ўйнайманки, улар бир хил чиқади!
-Гаровнинг кераги йўқ,-деди Картер.-Буни қаердан топдинг?
-Вейганднинг машинасини текширувдим,-деди Николсон.-Пичоқ машина ичидаги қутичада турган экан.
Лидия меҳмонхонага қайтганида ярим тун бўлганди. У Жулиусга нисбатан чиқарилган айбловга узоқ эътироз билдирди. Кейин эса адвокатга қўнғироқ қилиб унинг келишини кутди. Аммо ҳеч нарса ёрдам бермади: қасддан қотиллик қилишда гумон остига олинган шахсни гаров эвазига қўйиб юбориш тақиқланганлиги боис Жулиус Вейганд ҳибсхонада қолди. Лидиянинг барча ҳаракатлари Жулиусга ёрдам бермаган бўлса-да, унинг ўзига ёрдам берганди. Агар политсия уни ҳам қотилликда гумон қилганида ёмон бўларди. Бахтига, политсиядагилар унинг эри учун қайғурганини маъқуллашди. Албатта, ҳеч ким, Жулиуснинг ўзи ҳам Лидия нима учун Жимнинг ўз жонига қасд қилишидан бунчалик хавотирланганлигининг асл сабабини билмасди...
Лидия хонага кириб ечинди. Пайпоғини ечаётиб сонидаги кичкинагина қонли доғни кўриб қошини чимирди. Пичоқни пайпоғи ичига солганида теккан суюқ қон доғ бўлиб қотиб қолганди.
Иккинчи пайпоғини ечишдан олдин у ваннахонага кириб қон доғини ювиб ташлади. Бу пайпоғини ечаркан, пайпоғи орасидан букланган қоғоз парчасини олиб ўқишга тутинди. Жимнинг хонасида уни ўқишга вақти бўлмаганди. Ўшанда бу қоғозни пайпоғи орасига яширишга зўрға улгурганди.
Хат қинғир-қийшиқ қилиб ёзилганди. Лекин ўқиса бўларди:
«Кечир, мен ҳаётдан кетишнинг шу йўлини танладим...».
Қолган сўзларни ўқий олмади, лекин буни ўз жонига қасд қилган одамнинг мактуби дейишга шунинг ўзи етарли эди. Лидия қоғозни майда-майда қилиб йиртиб ташлади. Яхшиям у Жим ҳаётини суғурта қилдирган суғурта идорасида ишларди. Акс ҳолда эри ўз жонига қасд қилгани учун эллик минг доллар суғурта пулини ололмаслигини билмаган бўларди. Яхшиям у ўн йиллик никоҳидан сўнг нимагадир эришадиган бўлди. Агарда пичоқни Жимнинг кўксидан суғуриб олмаганида ва унинг қўлидаги хатни яширмаганида бунга эришолмаган бўларди. Добавлено (13-Фев-2012, 22:30)
---------------------------------------------
«Доҳиёна» режалаштирилган ўғирлик (ҳикоя)
Имоним комилки, аввалига учовимиздан бирортамизнинг ҳам миямизда банкни талаш фикри йўқ эди. Ҳаммаси Чарлз Эшлининг зукколигидан бошланди. Мен билан Мел Харрисон эса даҳо қандай қилиб мураккаб муаммоларни еча олишини кўришга қизиққанимиз туфайли бу ишга аралашиб қолдик.
Ҳаммаси Мел иккимиз Чарлзнинг уйида уй вазифасини бажарган оқшомдан бошланди.
Биз вазифаларни бажариб бўлгач, уй-уйимизга тарқалишдан олдин бирпас лақиллаб ўтирдик. Суҳбатимиз жиноятчилик ҳақида эди.
Чарлз ҳар доимгидек завқ билан сўзларди. Унинг айтишича, ақлли одамларнинг қонунни бузишга эҳтиёжлари йўқ бўлиб, бойиб кетишнинг кўплаб йўллари бор экан.
-Билишимча, Вилли Саттон бир нечта муваффақиятли, пухта ўйланган банк ўғирликларини амалга оширган,-дедим мен.
Чарлз кинояли илжайди.
-Умрининг қолган қисмини турмада якунлаш муваффақият ҳисобланадими, Гарри? Адашмасам, Виллига 135 йил беришган. У ҳеч қачон ҳамма майда-чуйдаларни ҳисобга олмаган. Ҳар сафар Вилли иштирокидаги талончиликдан сўнг унинг ташқи кўриниши ҳақида радио ва телевидениеда жар солишган, ҳар бир бурчакда унинг «қидирувда» деган ёзувли сурати осиғлиқ турган. Ҳақиқий ақлли талончи шундай бўлиши керакки, у банкни ўмарганидан кейин ҳеч ким ундан шубҳаланмаслиги керак. Мен банкни талашим ва бемалол яширинмасдан юришим мумкин.
-Сенга банкни талашнинг нима кераги бор?-деди Мел.-Барибир банкдаги пулларнинг ярми сеники-ку.
-Ҳамма гап мана шунда,-деди Чарлз.-Аслида, омадли жиноятчи деб пулга эҳтиёжи йўқ одамга айтилади, чунки у ақллилиги учун пулни қонунни бузмасдан топиши мумкин. Уни жиноятга ундовчи сабаб эса пулга эга бўлиш эмас, бошқа нарса бўлади. Масалан, ўзининг зукколигини кўрсатиш истаги бўлиши мумкин.
-Агар мен банкни таласам, фақат пул учун талаган бўлардим,-гап ташладим.-Менинг отам мултимиллионер эмас.
-Меники ҳам,-деди Мел.-Чарлз, агар сенга пул керак бўлмаса, сенинг улушингни ҳам олган бўлардим.
Аслида Чарлз Эшли ўзи бир тсент ҳам топмасди. Унинг отаси мамлакатдаги энг бой нефт саноатчиларидан бири эди ва Чарлзнинг шахсий бойлиги ҳам отасининг бевосита бошқарувида эди. Чарлзнинг ўзи ҳам бировнинг кўмагисиз бемалол бойиб кетиши мумкин эди, чунки у мен умримда кўрган энг ақлли инсонлардан бири эди.
Биз ҳаммамиз Лос-Анжелесдаги Калифорния университетининг юқори босқич талабалари бўлиб, орамиздаги дўстлик талабаликнинг илк кунлариданоқ бошланган эди.
Чарлз туғма истеъдод соҳиби бўлиб, юқори босқич сардори, «Фи-бета-каппа» талабалар тўгараги президенти, зукколар гуруҳи етакчиси эди. У ҳамма фанлардан фақат аъло баҳога ўқирди. Унинг биргина камчилиги-қизлар билан гаплашгани уяларди. Бунга менимча унинг спортнинг бирорта ҳам тури билан шуғуллана олмаслиги сабаб эди.
Мел Харрисон эса аксинча, гавдали, қолоқ талабалардан эди. У эплаб-сеплаб ўрта баҳога илашиб юрарди. Аммо Чарлз ақлан қанчалик етук бўлса, у ҳам жисмонан шунчалик етук эди. Мел университет футбол терма жамоасининг етакчи ҳимоячиси, тош кўтариш, найза ва диск улоқтириш, кураш бўйича талабалар ўртасида чемпион эди.
Шахсан менга келсак, мен-Гарри Уорс ўртача йигит эдим. Ўзимни унчалик ҳам зўриқтирмаган ҳолда яхши баҳога ўқирдим. Чарлз Эшлининг мен билан дўстлашишига менинг қизлар билан жуда тез ва осон тил топишишим сабаб бўлган бўлса керак деб ўйлайман. Бундан ташқари, мен мерган ҳам эдим. Йигирма иккинчи калибрли оптик мўлжалли милтиқдан 50 ярд наридаги тангани ура олардим. Добавлено (13-Фев-2012, 22:33)
---------------------------------------------
Чарлз усти очиладиган қимматбаҳо автомашина минар, Санта-Моникадаги тўрт хонали уйда турарди. Мелнинг ота-онаси ўзларига тўқ бўлишмаса-да, унга тез-тез пул жўнатиб туришар, у ҳам ҳар қалай минилган бўлса-да ўз машинаси ва яшаш жойига эга эди.
Уларнинг ичида энг камбағали мен эдим. Мен Лос-Анжелесдаги эски бир кулбада ижарада турардим. Ижара ҳақи ва емоқ-ичмоғимни таъминлаш учун ҳар куни кечқурун ресторанда бир ярим соат офитсиантлик қилардим. Ёзда фабрикада ишлаб, ўқиш ва бошқа харажатларим учун пул топардим. Менинг 1950 йилда ишлаб чиқарилган автомобилим бўлиб, уни атиги 25 долларга сотиб олгандим.
Мавқеимиздан қатъи назар, биз қадрдон дўстлар эдик. Чарлз ҳеч қачон ўзининг бойлигини пеш қилмас, биз ҳам ўз навбатида унинг пулига тайёр емакхўрлик қилмасдик. Аммо барибир, аксарият ҳолларда биз унинг вино ёки ликёрига шерик бўлардик, чунки унинг уйи бизнинг йиғиладиган паккамиз эди. Агар бирор жойга чиқадиган бўлсак, бу бирорта арзонроқ ресторан бўларди.
Чарлз сўзида давом этди:
-Муваффақиятли жиноятнинг энг асосий омили шундаки, ҳеч ким сени жиноят содир этганликда гумон қила олмайди. Ана шунда мамлакатдан қочиб кетишга ҳам, яшириниб ёки бирортаси таниб қолишидан қўрқиб юришингга ҳам ҳожат қолмайди. Сен бемалол уйингда ухлашинг, одатий ҳаётингни давом эттиришинг мумкин бўлади. Ҳаттоки, сен куни кеча талаган банкингга ҳам ҳеч қўрқмасдан кириб боришинг мумкин.
-Бу осон бўлмаса керак,-деди Мел.-Қандай қилиб бунга эришиш мумкин?
-Ниқобланиш,-жавоб қилди Чарлз.-Аксарият жиноятчилар жиноят содир қилгандан кейин ниқобланишга уринишади, аммо мен жиноятга қўл уришдан олдин ниқобланган бирорта ҳам ақлли жиноятчи ҳақида эшитмадим.
Чарлз қўли билан қандайдир ишора қилди ва гапида давом этди:
-Мен оддий ниқобни назарда тутаётганим йўқ. Мен одамнинг ташқи кўринишини бутунлай ўзгартирадиган, аммо ниқоблиги билинмайдиган ниқобланиш ҳақида гапиряпман. Бу шунчаки ясама соқол эмас, балки Голливуд гримчисининг ҳақиқий иши бўлади. Бирор филм учун актёрнинг ташқи кўринишини қанчалик ўзгартиришларини яхши биламиз. Гримчилар юз шаклини ўзгартириш учун махсус матолар ёпиштиришади, буруннинг ўлчами ва шаклини ўзгартиришади, ҳаттоки янги қулоқ ҳам ўрнатишлари мумкин. Махсус воситалар ёрдамида гавда тузилишини ҳам ўзгартирса бўлади. Тўғри, буларнинг ҳаммаси юксак маҳоратни талаб қилади. Бенжамин Фаст шунчаки ҳазил тариқасида иккита машҳур актёрнинг юз қиёфаларини бир-бириникига шунчалик ўхшатганки, улар минглаб томошабинлар олдида гримларини олишгачгина бу ёлғон фош бўлган.
Дастлабки суҳбатимиз шу руҳда кечди. Бир неча кундан кейин, якшанба куни биз унинг уйида пиво ичиб, мусиқа эшитиб ўтиргандик. Кутилмаганда Чарлз ғалати овозда гап бошлаб қолди:
-Ҳурматга сазовор омонатчининг битта устунлиги борки, бунга Вилли Саттон ҳасад қилган бўларди.
Биз унинг нимага шаъма қилаётганини тушунмадик.
-Ўзинглар биласизлар, менинг ҳисоб рақамим «Кексон траст» банкида,-давом этди Чарлз.-Банк бу ердан саккиз квартал нарида, Уилшир кўчасида.
-Банкинг қаердалигини яхши биламиз,-дедим мен.-Ҳар сафар банкка пул қўйганингда бу бинонинг деворлари ташқарига силжийди.
Чарлз илжайди.
-Жума куни тушдан кейин мен банкка пул қўйдим ва банк президенти билан бирпас гаплашиб қолдим. У менга илтифот кўрсатди ва банк билан таништирди. У ўзининг асосий омонатчисига жуда ишонганидан менинг ҳар қандай саволимга жавоб берди. Саволларимдан бири банкдаги пулларнинг қанчалиги ҳақида эди. Одатда жума кунлари, банк ёпилишидан сал олдин банкдаги пуллар миқдори юз эллик мингга етаркан.
Мел ҳуштак чалиб юборди.
-Банк жума кунлари соат олтида ёпилади, аммо пуллар турадиган сейф еттигача очиқ туради,-гапини давом эттирди Чарлз.-Бу вақт давомида хизматчилар банкдаги бор нақд пулни санашади. Банкни «тозалаш» учун тўсиқдан сакраб ўтилса бўлди, тўғри пул сақланадиган жойга кирилади. Президент менга бинонинг қўриқлаш тизимини ҳам кўрсатди.
Мел ҳам, мен ҳам жим қулоқ солиб турардик. Чарлз ёзув столи олдига бориб ғаладонлардан бирини очди ва ичидан бир варақ қоғоз олди. Қоғозга бинонинг режаси чизилганди.
-Банкми бу?-сўрадик Мел иккимиз.
-Ҳа. Мана бу Уилширга олиб чиқадиган асосий эшик, мана бу эса бино орқасидаги автомобиллар турадиган жойга олиб чиқадиган орқа эшик. Банкка кириш ва ундан чиқиш мумкин бўлган эшиклар фақат мана шулар. Мана бу узун, ингичка тўртбурчак тўсиқни билдиради, бўшлиқлар эса эшиклар. Оператсияни амалга оширувчи ходимлар ўнг томондаги тўсиқлар орқасида ўтиришади. Сал тепароқда ҳисоб-китоб бўлими, чапда кредит бўлими жойлашган. Жума кунлари банк президенти соат бешда уйига кетади.
-Мана бу нима?-сўрадим ўнг бурчакда жойлашган квадратни кўрсатиб.
-Бу телефон коммутатори. Банкда аввал олд эшикни, кейин орқа эшикни қулфлайдиган биттагина қўриқчи бор. Талончилик банк ишни тугатган заҳоти бошланади.
Мел иккимиз буларнинг барчасини шунчаки ҳазил деб қабул қилдик. Аммо барибир Мел саволдан ўзини тиёлмади:
-Иккала эшик ҳам ёпиқ бўлса, ичкарига қандай кирамиз?
Чарлз кинояли илжайди:
-Биз бу вақтда банкда бўламиз. Банк ёпилишидан сал олдин ичкарига кирамиз ва бирорта ҳужжатни тўлдираётганга ўхшаб оламиз. Гаррининг қўлида ичига қоп солинган дипломат бўлади. Банкда бошқа мижозлар ҳам бўлиши мумкин. Улар ҳам ишларини тугатиб орқа эшикдан чиқиб кетишади. Қўриқчи бу вақтда ўша ерда ҳар бир чиқиб кетаётган одамга эшикни очиб бериб турган бўлади. Зал бўшаши билан ишга киришамиз.
-Қандай қилиб?-қизиқдим мен.
-Мел шу заҳоти орқа эшикка бориб қўриқчини қуролсизлантиради.
-Биз нима қиламиз, Чарлз?
-Мен телефон коммутаторининг олдига бораман ва омбир ёрдамида бинодаги телефон алоқасини узаман. Кейин эса тўппонча ўқталиб банкнинг барча ходимларини зал ўртасига тўплаб, ерга ётқизаман. Бу вақтда сен пуллар сақланадиган хонага кириб, қопларни тўлдирасан ва залга қайтиб чиқасан.
-Қўриқлаш сигнализатсияси-чи?-Чарлзнинг гапини бўлди Мел.-Бирортаси тугмани босишга уриниши мумкин.
-Сигнализатсия ишдан чиқарилган бўлади. Банкдан сал нарироқда бутун квартални ток билан таъминлайдиган трансформатор қутиси бор, симни узсак бўлди.
-Ҳамманинг кўз ўнгида симёғочга чиқамизми?-сўрадим иккиланиб.
-Асло ундай қилмаймиз,-деди Чарлз,-сенинг мерганлик истеъдодингдан фойдаланамиз. Қути кўчанинг бурчагида жойлашган. Бештакам олтиларда у ерга машинада борамиз, сен симларни ўқ отиб узасан. Ўттиз ярд масофадан буни уддалай олишингга ишонаман.
-Бундай масофадан игнанинг кўзини ура оламан,-бош силкидим.-Аммо атрофда одамлар бўлса нима қиламиз?
-Нима бўпти? Бирортаси бунга фикр билдиргунча биз банк олдида бўламиз. Бунинг учун ўғирланган машинадан фойдаланамиз, ўзимизнинг машинамизни эса аввалроқ қўшни кварталга қўйиб қўямиз. Тўполон кўтарилгунча биз машинани алмаштириб, менинг уйимга келамиз ва ниқобларимизни ечамиз.
Энди фақат Бенжамин Фаст бизни грим қилиши қолганди, холос.
Жума куни Мел билан кеч соат тўққизларда Чарлзнинг уйига келдик. Аввалига менга эшикни нотаниш киши очгандек туюлди, чунки бу киши Чарлзга мутлақо ўхшамасди: ёноқлари туртиб чиққан, бурни узун, сочларига оқ оралаган ва пешонаси тўла ажин эди. Аммо синчиклаб қарагач, хохолаб кулиб юбордим. Бир оздан сўнг ўзига келган Мел ҳам кулиб юборди. Чарлз бизга ўқрайиб қараб қўйди ва ичкарига кириб кетди. У қаттиқ асабийлашганди, чунки унинг юксак даражада ниқобланиш ҳақидаги фикрлари чиппакка чиққанди.
Чарлз юзидаги гримни тозалаб хонага қайтгунча ўн беш дақиқа вақт ўтди.
-Бу воқеа мен томонимдан олдинги суҳбатларимизда илгари сурилган фикрнинг яққол исботидир,-деди Чарлз нотиқларча.-Моҳирлик билан қилинмаган грим бизни қаноатлантирмайди. Моҳир уста Фастнинг биз учун ишлаши аниқ. Бу ишимиз иккингизга фойда келтиради-пулни икковингиз бўлишиб оласизлар.
-Банкни талаганимиз учун бизга ўн йилдан беришади,-дедим мен суҳбатимизга янги мавзу киритиш мақсадида.
-Фақат жиноятчилар қўлга олинса,-деди Чарлз қуруққина қилиб.-Режамнинг мукаммаллиги шундаки, хавфсизлигингиз юз фоиз кафолатланади. Хўш, сизларнинг иштирокингизга умид қилсам бўладими?
Биз розилик маъносида бош силкидик.
Талончиликка оид бошқа икир-чикирлар Чарлзнинг уйида кейинги якшанбадаги йиғилишимизда муҳокама қилинди. Мел иккимиз режа якунланиш арафасида эканлиги ва банкни талаш жума кунига мўлжалланганлигидан хабардор бўлдик.
-Бир қатор масалаларни ойдинлаштириб олишимиз керак,-деди Чарлз.-Гарри, жумагача қурол топа оласанми?
-Машғулотлар тугагач, қуроллар махсус жавонга солинади ва жаноб Женнер соат бешда уйига кетади. Уйга кетаётганда қуролни жойига қўйишимни айтиб, пайшанба куни қўшимча машғулотга рухсат олишим мумкин. Кейинги машғулот бир ҳафтадан кейин бўлади, унгача қуролни қайтариб жойига қўйиб қўяман.
-Зўр. Энди йигитлар, машина масаласига келсак. Энг яхшиси, Мелнинг машинаси. Банкка киришдан икки соатча олдин Мелнинг машинасида Лос-Анжелес марказига бориб олгач, бирор автомобилни ўғирлаб талончиликка йўл оламиз.
-Фаст-чи, наҳотки у ҳам бизга шерик бўлишга розилик берган бўлса?-қизиқди Мел.
-Мен барча керакли чораларни кўриб қўйганман,-уни ишонтиришга уринди Чарлз.-Шаҳарнинг японлар кварталидаги бўш дўконнинг ертўласини ижарага олганман.
Чарлз шу сўзларни айтаркан, бизга манзил ёзилган қоғоз парчасини узатди.
-Фаст ҳар биримизни грим қилиш учун соатлаб вақт сарфлаши мумкин, шунинг учун кеч қолмасдан соат роппа-роса ўнда шу манзилга етиб келинглар.
-Тўппончаларни қаердан оламиз?-сўрадим мен.
-Учта тўппонча, ўқлар, дипломат ва қоплар ертўлада турибди.
Мел иккимизнинг саволларимиз тугаб, уй-уйимизга тарқалдик.
Чоршанба куни эрталаб нонушта қилаётиб «Лос-Анжелес таймс» саҳифаларига кўз югуртирар эканман, кутилмаганда машҳур гримчи, «Оскар» мукофоти лауреати Бенжамин Фаст қариндошининг дафн маросимини ўтказиш учун мамлакат шарқига учиб кетгани ҳақидаги хабарга кўзим тушиб қолди. Мен Чарлзлар дарс ўтиши лозим бўлган физика факултети биносига ўқдек учиб етиб бордим ва уни залда тўхтатдим.
-Даҳо режалаштирувчимиз мана бу хабарга қандай фикр билдирадилар?-дедим заҳархандалик билан.
Чарлз менга қараб кинояли илжайди:
-Қария, ўзингни бос. Фастни
Men sevaman
Изохни тахрирлади (ўзгартирди) Janob420 - Душанба, 13-Фев-2012, 23:17 |
| |
| |
| komol_76 | Сана: Сешанба, 14-Фев-2012, 11:07 | Изох # 2 |
|
Форум рахбариятидан
Гурух: ФОРУМ МОДЕРАТОРИ!
Изохлар: 195
Тақдирланишлар: 5
Хурмат даражаси: 782
Холати: Хозир йўқ
| Дилшод, эскисини олиб ташлаш керак эмас!!! қолганлар, улгурмаганлар ҳам ўқисин. Асарни муаллифини кўрсатиш шарт!
нима ёзсела ёзуврила, ўчирмиман.. (лекин провокаторлар жазоланади, ҳақорат, камситиш ва мазах қилишга йўл йўқ!!! шахсий муносабатлар форумдан ташқарида!!!!)
|
| |
| |
| Janob420 | Сана: Сешанба, 14-Фев-2012, 11:11 | Изох # 3 |
|
Рўйхатда
Гурух: ЗАПРЕТДА!
Тақдирланишлар: 0
Хурмат даражаси: -1
Холати: Хозир йўқ
| Эсикисини олиб ташламасам даводини ёзиб булмаяпти.
Men sevaman
|
| |
| |
| komol_76 | Сана: Сешанба, 14-Фев-2012, 11:20 | Изох # 4 |
|
Форум рахбариятидан
Гурух: ФОРУМ МОДЕРАТОРИ!
Изохлар: 195
Тақдирланишлар: 5
Хурмат даражаси: 782
Холати: Хозир йўқ
| энди ёзсанг бўлади... кимдир нимадур қолдириши керак
нима ёзсела ёзуврила, ўчирмиман.. (лекин провокаторлар жазоланади, ҳақорат, камситиш ва мазах қилишга йўл йўқ!!! шахсий муносабатлар форумдан ташқарида!!!!)
|
| |
| |
| Janob420 | Сана: Сешанба, 14-Фев-2012, 13:53 | Изох # 5 |
|
Рўйхатда
Гурух: ЗАПРЕТДА!
Тақдирланишлар: 0
Хурмат даражаси: -1
Холати: Хозир йўқ
| Чарлз менга қараб кинояли илжайди:
-Қария, ўзингни бос. Фастнинг бир неча кун студияда бўлмаслигини пардалаш учун мана шундай хабар чоп этилган.
Мен чўкаётган одам хасга ёпишгани каби унга илтижо қилдим:
-Банкни ўмаришни ҳар томонлама пухта режалаштириш учун яна бир марта учрашсак бўлмайдими?
Чарлз инкор маъносида бош чайқади:
-Қолганини Фаст бизни грим қилаётганида маслаҳатлашамиз.
Жума куни биз ўқишга бормадик.
Мелнинг автомобилини белгиланган манзилдаги бино ёнига тўхтатгач, биз бир сесканиб олдик: йўлнинг шундоқ нариги бетида маҳаллий политсия бўлими жойлашганди.
Бўм-бўш дўконнинг тепасида «Япон антиквариати» деган хира ёзув кўриниб турарди. Ертўла эшигини тақиллатдик ва эшик очилиб, Чарлз бизни ичкарига имлади. Биз афтидан собиқ омборхонада эдик, чунки ҳамма ёқда картон қутилар сочилиб ётарди. Чарлзнинг уйидаги йиғма стуллар ва иккита йиғма каравот ҳам шу ерда эди. Каравотлардан бирида олтмиш ёшлардаги бир киши детектив журнал ўқиб ўтирарди. У журнални бир четга ташлаб, бизга ёвқараш қилди.
-Жаноблар, бир дақиқага! Сизларга жаноб Бенжамин Фастни таништиришимга рухсат беринглар!-деди Чарлз.
Ҳорғин, соқоллари ўсиб кетган бу кишининг аҳволини кўриб, ўзимни саволдан тия олмадим:
-Бу киши бу ерга ўз ихтиёри билан келганми?
-Албатта, йўқ,-деди Чарлз хотиржамлик билан,-чоршанба куни кечқурун унинг уйига бостириб кириб, тўппонча тираб уни бу ерга олиб келдим. Сўнгра эса студияга қўнғироқ қилиб, ўзимни унинг дўсти деб таништирдим ва таниқли гримчи қариндошининг дафн маросимига кетганини айтдим.
-Одам ўғирлаганлик учун бир умрлик қамоқ жазосини олишимиз мумкин!-бўғиқ овозда деди Мел.
-Қачонки ўғирланган одам учун пул талаб қилинса ёки унга тан жароҳати етказилса. Биз бор-йўғи одам ўғирлаб, унинг эркин ҳаракат қилишига йўл қўймаяпмиз холос: бу ердан чиқиб кетаётиб Фастнинг оёқ-қўлини боғлаб, оғзига латта тиқиб қўйгандим. Бу жиддий жазога тортадиган қонун бузилиши эмас. Бундан ташқари, мен унга ҳурмат билан муносабатда бўлдим.
-Энди тушундим: сен ақлдан озиб қолибсан. Мен одам ўғирлаш жиноятига шерик бўлмайман ва ўйиндан чиқаман,-деди Мел.
-Иш пишган пайтда-я?!-эътироз билдирди Чарлз.-Мана буни кўр!
У шундай деб халтадан жаноб Фастнинг буюмларини чиқарди.
-Жаноб Фаст ҳар биримизга мос келадиган гримни танлаб қўйган.
«Чарлз бу бечора кишини тирик ва соғ чиқармайди» деган фикр хаёлимдан яшин тезлигида ўтди. Албатта, бундан бошқача бўлиши мумкин эмас: гримчи талончиларнинг ташқи кўринишини биладиган ягона гувоҳ. Аммо етмиш беш минг долларга эга бўлиш орзуси мени ўзига шунчалик ром этдики, Фастнинг ўлдирилиши ҳам талончиликдан воз кечишимга тўсқинлик қилолмасди.
Мел иккиланганча елкасини қисиб бошини қашлади:
-Нима ҳам дердим, унда жаноб Фастнинг юксак маҳоратини кўрамиз.
Гримчи ишга жон-жаҳди билан киришди. Ҳаммамизни грим қилиш учун унинг тўрт соат вақти кетди, аммо ишини олий даражада адо этди.
Махсус ёпишқоқ тасма ёрдамида у кўзларимиз ва лабларимизнинг шаклини ўзгартирди, қулоқларимиз ҳам бошқача кўринишга кирди, бўёқлар ёрдамида сочларимизнинг ранги бошқача тус олди, эгилувчан пластик найчалар бурнимизнинг чўзинчоқ бўлишини таъминлади, махсус қатлам эса грим изларини беркитиб, кўринишимизга табиийлик берди.
Биз бир-биримизга диққат билан тикилганча гримни фош этадиган бирор изни топишга уринардик. Шу пайт Бенжамин Фастнинг паст овози қулоғимизга чалинди:
-Ташқари иссиқмасми?
-Аксинча, салқин,-дедим мен.
-Ундай бўлса гримингиз оқиб кетмайди. Юзингизни буриштирмасангиз, грим соатлаб туриши мумкин. Энди кетсам бўладими?
-Йўқ,-деди Чарлз.-Афсуски, сизни охирги марта-соат еттигача боғлаб қўйишга мажбурман, қайтиб келгач, сизни қўйиб юборамиз.
Соат ўн бештакам учларда биз аҳмоқона режамиз қотиллик билан якунланиши мумкинлигини ҳам ўйлаб ўтирмасдан Мелнинг автомобилига ўтирдик.
-Ишқилиб, гримчи политсияни бу ерга олиб келсаю, улар ертўлани ижарага олган одам кимлигини суриштиришса бизни топиб олишмайдими?-сўради Мел.
Чарлз одатига кўра илжаймоқчи бўлди, бироқ Фастнинг маслаҳати ёдига тушиб ўзини тийди. Аммо унинг кўзларида киноя акс этди.
-Умуман олганда, омборхона ижарага олинмаган, машинада айланиб юриб, шу ерни кўзлаб қўйгандим.
Талончилик учун мўлжаллаган машинамизни Хоуп кўчасида топдик-бу ойналари очиқ ҳолда турган седан эди. Мел соатига кўз ташлаб, ихтиёримизда яна икки соат борлигини маълум қилди.
-Балки қолган вақтни банк билан танишишга сарфлармиз?
Менинг бу ташаббусим шу ондаёқ маъқулланди. Бир оздан кейин биз банк биноси ичида турардик.
Мен деворга ёпиштирилган турли эълонларни ўқишга тутиндим. Аслида эса бутун диққат-эътиборим сейф томон олиб борадиган эшикда эди. Банкда ишлайдиган қизлардан бири ўтирган ўрнидан туриб ёнимга келди ва ўз ёрдамини таклиф қилди.
-Мен дўстимни кутяпман,-минғирладим охирги сўзимни ичимга ютганча. Унинг нигоҳи худди қиёфамни суратга олаётгандек таассурот қолдирди.
Биз машинага қайтганимизда Мел ўзини ўриндиққа ташлади ва тўнғиллади:
-Ўн долларимни майдалаб берган пешойна ортидаги қиз кўзлари билан мени тешиб юборай деди!
Чарлз унга истеҳзоли қаради:
-Сенга шундай туюлгандир. Биз банкка кираётганимизда залда юрган дўмбоққина кишини кўрдингларми?
-Кулранг костюмлими?-деди Мел.
-Ҳа-ҳа. У банк президенти бўлади. У менга диққат билан қаради, аммо кимлигимни сезмади. Демак, бу гримимизнинг нақадар юксак даражада тайёрланганидан далолат беради!
Қолган бир ярим соатни оператсиямизнинг майда-чуйда тафсилотларини муҳокама қилиш билан ўтказдик. Йигирматакам олтида Чарлз моторни ўт олдирди, бештакам олтида эса машинамиз кимсасиз торкўчалардан бирида турарди. Машинадан тушиб, трансформаторни нишонга олдим ва иккита ўқ билан бутун квартални, жумладан банк биносини ҳам электр билан таъминлайдиган симларни узиб ташладим. Иккитакам олтида орқа эшикдан банкка кирдик ва учаламиз залдаги учта стол тарафга юрдик.
Марказий стол олдига келиб, қўлимдаги дипломатни ерга қўйдим ва қайднома варақаларидан бирини олиб ўзимча тўлдира бошладим.
Банк ёпилиши олдидан одамнинг бу даражада кўпайиб кетгани мени ҳайрон қолдирди: бешта пешойнанинг ҳар бирида камида ўнтадан одам навбат кутиб турарди. Яна бир ҳолат ҳам менда нохуш ҳис уйғотди: деярли барча мижозлар гавдали эркаклар эди. Кутилмаганда навбатда турганларнинг иккитаси икки томондан мен турган столга қараб юра бошлашди. Шу лаҳзада Мел билан Чарлз томонга ҳам бир жуфтдан барзанги кетаётганига кўзим тушди ва юрагим қинидан чиқиб кетгудай ура бошлади. Аммо кеч бўлганди! Мен ўгирилишга ҳам улгурмай чап биқинимга совуқ тўппонча тиралди, ўнг тарафимдаги эркак эса қўлларимни қайириб кишан солди. Ёнимдаги тўппонча, қоплар солинган дипломатим эса кўздан ғойиб бўлди. Мел билан Чарлз ҳам қўллари кишанланган ҳолда туришарди.
-Жанговар тайёргарлик билан келибсан-да, Зип?-деди барзангилардан бири менга қараб.
Қолган «мижозлар» ҳам бизни ўраб олишаётганини алам билан кузатарканман, биз тўғри Федерал Қидирув Бюросининг каттагина гуруҳи қўлига тушганимизни тушундим.
-Салом, Ред,-деди яна бирови Мелга қараб.-О-о, эски танишимиз Гофер Стейси ҳам шу ерда-ку! Сизларни банкка куппа-кундуз куни келишга нима мажбур қилди? Дарвоқе, сизларнинг битта гуруҳда ишлаётганингиз биз учун сюрприз бўлди. Бизга банкдан қўнғироқ қилиб, сизларнинг келганингизни айтишмагунча, бир-бирингиз билан таниш эканлигингизни ҳам билмасдик!
-Бу нима деганингиз? Биз ҳеч қандай қонунга хилоф иш қилганимиз йўқ,-Чарлз нима бўлаётганига тушунмай эътироз билдиришга уринди.
Федерал Қидирув Бюроси ходими хохолаб кулди:
-Бу сафар ҳам сувдан қуруқ чиқмоқчимисан, Гофер? Омадимиз келганини қара, бирданига учта қидирувдаги ашаддий жиноятчиларни қўлга олдик! Сизлар тентакмисизлар, нима бало! Ахир учалангизнинг ҳам башарангиз акс эттирилган суратлар барча политсия бўлимлари ва банк ходимларига тарқатилган-ку. Бундан ташқари, вақти-вақти билан детектив журналларда ҳам суратларингиз чоп этилиб турарди.
«Детектив журналларда ҳам...», дедим ичимда ниҳоят қандай воқеа юз берганини англаб. Ҳа, буюк гримчи Бенжамин Фаст бизни боплаб чув туширганди.
Men sevaman
|
| |
| |
| Chingiz_Madadian | Сана: Сешанба, 14-Фев-2012, 18:53 | Изох # 6 |
 Рўйхатда
Гурух: Янги аъзо
Изохлар: 2
Тақдирланишлар: 0
Хурмат даражаси: 264
Холати: Хозир йўқ
| Voy bo
' zo'ru kimda shu asar
Allah helps 74and loves everyone
|
| |
| |
| Janob420 | Сана: Сешанба, 21-Фев-2012, 21:35 | Изох # 7 |
|
Рўйхатда
Гурух: ЗАПРЕТДА!
Тақдирланишлар: 0
Хурмат даражаси: -1
Холати: Хозир йўқ
| Жанг (ҳикоя)
Стивен Кинг
-Жаноб Реншо?
Бино хизматчисининг овози Реншони лифтга етай деганида тўхтатди. У ортига ўгирилди ва қўлидаги сумкани нариги қўлига олди. Пиджагининг ички чўнтагида йигирма ва эллик долларлик пуллар солинган оғир хатжилд шитирлади. У ишини аъло даражада бажарган ва Ташкилот унинг ҳақидан йигирма фоиз олиб қолган бўлса-да яхшигина пул тўлаганди. Реншо хонасига кириб ухламоқчи эди.
-Нима гап?
-Сизга жўнатма келибди. Марҳамат, имзо чекинг.
Реншо уф тортди ва қутига ўйчан қаради. Қутига унинг исм-шарифи ва манзили ёзилган қоғоз парчаси ёпиштирилганди. У қутини олиб силкитиб кўрди, нимадир шиқирлади.
-Хонангизга олиб кириб берайликми, жаноб Реншо?
-Йўқ, ўзим.
Узунлиги ярим метрга яқин бўлган қутини қўлтиғи остида кўтариш ноқулай эди. У қутини лифт полига қўйди ва бир нечта тугмалар жойлашган қутича тирқишига калит солиб буради. Реншо бинонинг энг юқори қаватидаги ҳашаматли хонадонда истиқомат қиларди. Лифт аста юқорига кўтарилди. У кўзларини юмди ва охирги ишини хаёлидан ўтказди.
Аввалига ҳар доимгидек Кел Бейтс қўнғироқ қилди:
-Жонни, бўшмисан?
Реншо яхши ва ишончли мутахассис, у бир йилда бор-йўғи икки марта бўш бўлади, хизмати учун камида ўн минг доллар олади, мижозлар унинг бехато йиртқичлик фаолияти учун ҳақ тўлашади. Жон Реншо одам ўлдиришга ихтисослашган ЙИРТҚИЧ.
Бейтснинг қўнғироғидан сўнг Реншо почта қутисидан ичига кимнингдир исм-шарифи ҳамда манзили ёзилган қоғоз ва фотосурат солинган хатжилдни олди. У қоғоздаги ёзувларни эслаб қолди, хатжилдни эса ичидагилари билан ёндириб ташлади.
Фотосуратдаги шахс Маямидаги «Моррис ўйинчоқ ишлаб чиқариш компанияси» эгаси ва асосчиси Ганс Моррис эди. Бу нусха кимгадир халақит берган, у халақит берган киши Ташкилотга мурожаат қилган ва Кел Бейтс Жон Реншо билан гаплашганди...
Лифт эшиклари очилди, у қутини қўлтиғи остига қистирди, йўлакка чиқди ва хонасига кирди. Кенг хона апрел қуёшининг нурларидан ёришиб кетганди. Реншо бир неча сония ўзини нурга солиб турди, қутини эшик ёнидаги стол устига қўйди, пул солинган хатжилдни ташлади, бўйинбоғини бўшатди ва айвонга чиқди.
Ташқари совуқ эди, шамол унинг юпқа палтосидан ўтиб этини жунжиктирди. Аммо Реншо бир дақиқача худди бутун мамлакатни забт этган саркардадек шаҳарни кузатди. Кўчалардан машиналар худди қўнғизлардек ғизиллаб ўтиб турарди. Шарқ томонда, осмонўпар бинолар устида телеантенналар худди ўрмондек кўзга ташланарди.
У ичкарига қайтди, айвон эшигини ёпди ва ваннахонага кириб кетди.
Қирқ дақиқадан кейин Жон Реншо ваннахонадан чиқди ва қутини синчковлик билан кўздан кечира бошлади.
«Қутида бомба бор».
Қутида бомба йўқ, лекин қутида бомба бор деб тасаввур қилиш керак. У доим шундай қилади ва айнан шунинг учун бошқалар аллақачон нариги дунёга равона бўлишган бир пайтда у хотиржам умргузаронлик қилиб келмоқда.
Агар бу бомба бўлса, унда соат механизми йўқ-қути ичидан ҳеч қандай чиқиллаган овоз келмаяпти. Аммо ҳозирда пластик портлатгичдан фойдаланишяпти.
Реншо почта муҳрига қаради: Маями, 15 апрел. Беш кун бурун жўнатилган. Соат механизми билан ишлайдиган бомба аллақачон портлаб кетган бўларди.
У қўлларини кўксига чалиштирганча қутига астойдил назар ташлади. Морриснинг яқинлари Реншонинг манзилини қаердан билишгани уни ҳозир қизиқтирмасди. Бу саволни у кейинроқ Бейтсга беради. Ҳозир бу муҳиммас.
У ҳамёнидан пластик календар чиқарди ва қутини ўраб турган ёпишқоқ тасмани кесди. Энгашиб, қутини ҳидлаб кўрди. Қоғоздан бошқа нарсанинг ҳиди келмади. У қутини озгина тешиб, қути ичига мўралади: яшил қутича кўринди. Реншо ўтирди ва пичоқ билан қутичани ўраб турган тасмани кесди.
Қутичага «Америкалик ветеран Жонинг ветнамча сандиғи» деб ёзилганди. Бу ёзув остидан қуйидаги сўзлар битилганди: «Йигирмата пиёда аскар, ўнта вертолёт, иккита пулемётчи, иккита шифокор, иккита гранатомёт, тўртта «жип». Энг пастда, бурчакда «Моррис ўйинчоқ ишлаб чиқариш компанияси» деган ёзув бор эди.
Добавлено (14-Фев-2012, 19:34)
---------------------------------------------
Реншо сандиқча қопқоғини кўтарди. Сандиқча ичида нимадир ҳаракатланди.
Жон хона чироғини ёқиш учун ўрнидан турди.
«Ветнамча сандиқ» қимирлади. Кутилмаганда у ёнбошига ағдарилди ва гилам устига тушди. Сандиқча қопқоғи очилиб кетди.
Ҳар бирининг бўйи тўрт сантиметрдан бўлган кичкина аскарчалар сандиқча ичидан ўрмалаб чиқа бошлашди. Реншо улардан кўз узмай қараб турарди. Реншо бундай воқеа бўлиши мумкин эмаслигини ўйламас, бутун фикр-зикри қандай хавфга дуч келгани ва тирик қолиш учун нима қилиш кераклигида эди.
Аскарчалар жанговар кийимда, елкаларига халта ва митти милтиқлар осиб олишганди. Иккитаси Реншога тикилиб туришарди.
Беш, ўн, ўн икки ва ниҳоят йигирма. Улардан бири бошқаларига имо-ишора билан буйруқ берди. Қолган аскарчалар бир текис сафга тизилишди.
Реншо диванда турган катта ёстиқни қўлига олди ва сандиқчага яқинлашди. Командир ўгирилди ва қўлини силкитди. Пиёда аскарлар милтиқларини қўлларига олишди, пақиллаган товушлар янгради ва Реншо худди ари чаққандек оғриқни туйди.
У ёстиқни ирғитди, аскарчалар йиқилиб тушишди. Шу пайт сандиқча ичидан худди ниначига ўхшаб яшил рангли вертолётлар ғувиллаб ҳавога кўтарилди.
Реншонинг қулоғига эшитилар-эшитилмас «пақ-пуқ» этган товушлар етиб келди. У вертолётлар эшикларида пулемётларнинг милтиллаётган учқунларини кўрди ва худди кимдир унинг қорни, қўли, бўйнига игна санчаётгандек туюлди. У шахд билан қўлини узатиб вертолётлардан бирини ушлади ва бармоқларида даҳшатли оғриқни ҳис қилди-вертолёт парраклари унинг бармоғини синдириб ташлаганди. Қолган вертолётлар ундан узоқроққа кетишди ва айлана ҳосил қилиб учишда давом этишди. Унга жароҳат етказган вертолёт гиламга қулади.
Реншо оёғидаги кутилмаган оғриқдан бақириб юборди. Аскарчалардан бири унинг поябзали устида турганча оёғига ханжар санчарди.
Реншо оёғини силкитиб аскарчани улоқтирди.
Йўтал овозига ўхшаган товуш янгради-Реншонинг сони жизиллаб ачишди. Сандиқча ичидан гранатомёт кўтарган аскарча чиқиб келди-гранатомёт оғзидан тутун кўтарилаётганди. Реншо сонига қаради ва шимининг тангачалик жойи тешилиб қолганини кўрди. Сонида куйиш изи бор эди.
У ортига ўгирилди ва ётоқхона томон қочди. Унинг боши тепасида вертолёт ғинғиллади, қисқагина ўт очгач, ортига қайтди.
Ёстиқ остида Реншонинг тўппончаси бор эди. У тўппончани икки қўллаб ушлади, ўгирилди ва электр чироғидан кичикроқ учар нишонга отиши кераклигини тушунди.
Ичкарига иккита вертолёт кирди. Реншо ўқ узди ва вертолётлардан бири парча-парча бўлиб кетди. «Биттаси йўқ бўлди», ўйлади у, иккинчисини мўлжалга олди... тепкини босди...
Вертолёт кутилмаганда кескин бурилди. Реншо ўқ узаётган пулемётчини зўрға сезди ва ўзини полга ташлади.
«У КЎЗИМНИ МЎЛЖАЛГА ОЛДИ!»
Реншо тўппончасини кўтарди, аммо вертолёт ундан узоқлашиб бўлганди. Вертолёт бир оз ҳавода муаллақ турди, сўнг меҳмонхона томон учиб ғойиб бўлди.
Реншо ўрнидан турди, жароҳатланган оёғи азоб бериб афти бужмайди. «Гранатомёт зарбасидан сўнг омон қолганлар бормикин», деб ўйлади у.
Ёстиқжилдни суғуриб олиб оёғини боғлади, соқол олиш учун мўлжалланган кўзгучани қўлига олиб эшик томон яқинлашди ва уни гиламга қўйиб кўзгуга қаради...
Улар сандиқча ёнида лагер ўрнатишганди. Аскарчалар у ёқдан бу ёққа юришар, чодир тикишар, «жип»да атрофни айланишарди. Реншо тепиб юборган аскарча устида шифокор энгашганча муолажа қиларди. Қолган саккизта вертолёт лагерни қўриқлаб атрофда парвоз қилаётганди.
Улар кутилмаганда кўзгуни сезиб қолишди. Уч нафар пиёда аскар тиз чўкканча ўқ узишди. Бир неча сониядан сўнг кўзгу парча-парча бўлиб кетди.
«ШОШМАЙ ТУРЛАРИНГ».
Реншо қизил дарахтдан ясалган оғир қутичани олди ва худди бейсболчилардек улоқтирди. Қутича аскарларни йиқитди. «Жиплар»дан бири ағанаб кетди. Реншо ўқ отиб аскарлардан бирини йўқ қилди.
Аммо қолган аскарлар ўзларига келган ва ўқ узишни бошлаб юборишганди.
Реншо яна бир марта ўқ узди-тегмади. Улар жудаям кичкина эди! Аммо кейинги отишида яна битта аскарни йўқ қилди.
Вертолётлар унга қарата ўқ узишди, ўқлар унинг юзига тегди. Реншонинг отган ўқлари иккита вертолётга тегди.
Қолган олтита вертолёт иккита гуруҳга бўлинди ва ортга чекинди. Реншо юзидан оқаётган қонни артди ва ўқ узишга тайёрланди, аммо тўхтаб қолди. Пиёда аскарлар сандиқча ичидан ниманидир тортиб чиқаришаётганди. Афтидан...
Сариқ учқун сачради ва Реншонинг чап томонидаги девор сувоғи кўчиб тушди.
РАКЭТА УСКУНАСИ!
У ўқ узди, нишонга тегмади, ваннахонага югуриб кириб олди. Кўзгуга қараб, жангда ақлдан озаёзган ҳиндунинг афтига кўзи тушди. Кўзгудаги ҳиндунинг юзи қондан қизил рангга бўялганди. Юзидаги тери кўчиб тушган, бўйин терисини худди кимдир шилиб олгандек эди.
«МЭН ЖАНГДА ЮТҚАЗЯПМАН!»
У қалтироқ қўллари билан сочларини таради. Чиқиш йўли берк. Телефонга етиб боришнинг имкони йўқ. Ракета ускунаси бошини узиб ташлашга тайёр ҳолда турибди.
«У ҲАҚДА ҲАТТО ЁЗИЛМАГАНДИ ҲАМ!»
Эшикнинг муштдек парчаси кўчиб тушди. Аланга тиллари эшикнинг ҳозиргина пайдо бўлган ёриғидан ўрмалай бошлади. Ваннахонага ёнаётган ёғоч парчалари учиб тушди. Пайдо бўлган туйнукдан иккита вертолёт учиб кирди ва Реншонинг кўкрагига қарата ўқ узди.
У вертолётлардан бирини қўли билан уриб туширди. Иккинчи вертолётни сочиқ билан қулатди ва эзғилаб ташлади.
«МАНА СЭНГА! МАНА СЭНГА! ЭНДИ ЎЙЛАБ ИШ ҚИЛАСАНЛАР!»
Афтидан, улар ростдан ҳам ўйланиб қолишди. Ўн беш дақиқа давомида сукунат ҳукм сурди. Реншо ванна четига ўтирди ва ўйга чўмди: бу муаммонинг ечими бўлиши керак. Албатта. Уларни айланиб ўтиш керак.
У кескин ўгирилди ва ванна тепасидаги туйнукка қаради. Бу қопқондан чиқиш йўли бор.
Унинг нигоҳи ёндиргичларни тўлдириш учун мўлжалланган газли баллонга тушди. Реншо унга қўлини чўзди ва шитирлаган товушни эшитди. У дарҳол ўгирилди, тўппончасини тўғрилади, аммо эшик тирқишидан қоғоз парчаси тушди.
Қоғоз парчасида кичкина ҳарфлар билан «ТАСЛИМ БЎЛ!» деган ёзув ёзилганди.
Реншо илжайди, газ баллончасини кўкрак чўнтагига солди, дори қутичасидан қалам бўлагини олди ва ёзиб, эшик тирқишидан ташқарига сурди: «асло!» Ракеталар эшикдаги туйнукдан кириб деворга урилиб портлади. Реншо қўллари билан кўзларини беркитди-девор сувоқлари кўчиб тушди.
Бир оздан сўнг Реншо ваннадан чиқди ва деразани очди. Осмонда юлдузлар совуқ нур сочарди. Дераза остида торгина карниз бор эди, аммо ҳозир у ҳақда ўйлашга вақт йўқ эди.
У деразадан осилиб пастга тушди. Юзига совуқ ҳаво урилди. Реншо пастга қаради: қирқ қават. Бундай баландликдан кўча худди болаларнинг ўйинчоқ темир йўлидек кўринарди.
Реншо ромга осилиб, карнизга оёғини қўйди. Агар ҳозир бирорта вертолёт ваннахонанинг ёриқ эшигидан ичкарига кириб ўқ узишни бошласа борми, у чинқирганча пастга қулаши тайин.
Аммо ҳеч нарса содир бўлмади.
Оёғи остидаги бўшлиқ ҳақида ўйламасликка ҳаракат қилаётган Реншо аста-секин бино бурчаги томон сурила бошлади.
Тўрт метр қолди... уч... Мана, ниҳоят етиб келди. У кўксини деворга тираганча тўйиб-тўйиб нафас олди.
Энди бурчакни айланиб ўтиш керак...
Тўққиз метрдан кейин айвонга етиб олади...
Ниҳоят у айвоннинг темир тўсиқларига осилди.
Реншо овоз чиқармасдан айвонга тушди, ойнаванд эшикдан аста меҳмонхонага мўралади. Аскарчалар уни сезишмади.
Тўрт аскарча ва бир вертолёт сандиқни қўриқлашарди. Қолганлар эса ваннахона рўпарасига ўрнатилган ракета ускунаси ёнида эди.
«Хўш. Меҳмонхонага югуриб кириб, сандиқ ёнидагиларни йўқ қиламан, уйдан қочиб чиқиб, таксига ўтириб аеропортга йўл оламан».
У кўйлаги енгидан бир парчани энсиз тасма қилиб йиртиб олди, бир учини газ баллон ичидаги суюқлик билан ҳўллади, иккинчи учини эса баллон ичига суқди, ёндиргич олиб матони ёқди, ойнаванд эшикни шахд билан очди ва ичкарига ташланди.
Вертолёт шу заҳоти унга ҳужум қилди. Реншо уни қўли билан уриб туширди.
Қолган воқеалар сониялар ичида юз берди.
Реншо баллонни улоқтирди ва ташқари эшик томон югурди.
У нима бўлганини англашга улгурмади.
Худди пўлат сейф баланд бинодан ерга тушгандек гумбурлаган овоз келди. Бутун бино силкинди...
* * *
Бир эркак билан аёл кўчада кетишаётганди. Улар чўчиб юқорига қарашди ва бинонинг энг юқори қаватида оппоқ тутун аралаш аланга кўтарилганини кўришди.
-Нима бу?-сўради аёл.
-Ёнғин,-деди эркак.
Юқоридан уларнинг устига қандайдир мато туша бошлади. Эркак уни ҳаводаёқ тутиб олди:
-Ё Худойим, кўйлак парчаси, ҳаммаёғи қон, тешилиб кетибди.
-Раф, такси чақир,-деди аёл.-Тезроқ кетайлик.
Эркак атрофга аланглаб такси чақирди. Машина тўхтади ва улар такси томон югуришаркан, ҳозиргина улар турган жойга бир парча қоғоз тушганини кўришмади. Унда қуйидаги сўзлар ёзилганди:
«Айрим ветнамча сандиқлар ичида қуйидагилар ҳам бор: битта ракета ускунаси, йигирмата «ер-ҳаво» ракетаси, битта термоядроли бомба».
Добавлено (14-Фев-2012, 19:42)
---------------------------------------------
14-bomba (hikoya)
Jek Ritchi
Kattagina toʻrtburchak quti yuklarni qabul qilish boʻlimi oldidagi boʻm-boʻsh joyda turardi. Bu keyingi olti yildagi oʻn toʻrtinchi quti boʻlib, bizning vazifamiz jabrlanuvchilar boʻlmasligiga erishish edi. Biz Pit bilan birgalikda arqonning narigi tarafida turgan olomonni kuzatardik. Bizning asosiy ishimiz toʻplanganlar ichidan labini tez-tez yalab qoʻyayotgan odamni topish edi.
-Har safar shunaqa, tekin tomosha ishqibozlari toʻplanib olishadi,-dedi Pit sigarasini chaynagancha.
Arqonlar tomoshatalablarni qutidan qirq metr masofada ajratib turardi.
Maxsus guruh beton zinalarga taxta yotqizdi va sapyorlar joylashgan mashina vokzal binosi ichiga kirib keldi. Mashina qutidan besh metrcha narida toʻxtadi va O'Brayen bilan Xeystingz uning ichidan sakrab tushishdi.
Pit sigarasini ezgʻiladi.
-Asosiysi boshlanyapti,-dedi u va sapyorlar tomon qadam tashladi.
O'Brayen iljaydi:
-Kameralarni toʻgʻrilashyapti. Men oʻng tomondan juda chiroyli koʻrinaman.
Pit uning himoya kiyimini kiyishiga yordamlashdi.
O'Brayen quti tomon yurdi.
-Toʻxta!-qichqirdim men.-Agar qarshi boʻlmasang, Pit ikkimiz sal nariroqqa borib olardik.
Biz marmar ustunlar orqasiga oʻtib oldik.
Politsiyachilardan biri bizga yaqinlashdi va asta pichirladi:
-Qora kurtkali anavi yigit, qandolat doʻkoni oldida turgan. Qasam ichamanki, oʻtgan haftada uni kutubxona oldidagi olomon ichida ham koʻrgandim.
Biz uni nigohlarimiz bilan izlab topdik. Boʻyi unchalik baland boʻlmagan yigit. Uning koʻzlari mashinaga tikilgandi.
Pit yurishga shaylandi, biroq uni toʻxtatdim:
-U hech qaerga ketmaydi.
O'Brayen va Xeystingz mashina ichidan uchiga poʻlat savatcha oʻrnatilgan uzun tayoq olishdi. O'Brayen quti ustiga engashganida hamma nafasini ichiga yutdi. U qutini ehtiyotkorlik bilan koʻtardi. Dahshatli portlash ovozi vokzal binosi ichida aks-sado berdi.
Men Pitning soʻkinganini eshitdim va ustun orqasidan chiqdim. O'Brayen va Xeystingz xuddi qoʻgʻirchoqlardek marmar polda bukilgancha yotishardi.
Men olomon orasida turgan haligi yigit tomon tashlandim. U qoʻlidan tutganimdagina meni sezdi. U oʻz xayoli bilan band edi. U polda yotganlarga iljaygancha qarab turardi.
Kapitan stol ustida turgan kuldonni bir necha marta u yoqdan-bu yoqqa surdi va bizga nigoh tashladi.
-Xeystingz oʻsha yerning oʻzida halok boʻlgan, O'Brayenning hayoti qil ustida, agar tirik qolsa ham bir umrga nogiron boʻlib qoladi.
U stoldan bayonnomani oldi: «Gumondorning ismi Irvin Jeyms Styuart, 98-koʻcha, 1368-uy». Uni sizlar qoʻlga olganingiz uchun oʻzlaringiz shugʻullanasizlar.
Uilson boʻynini ishqadi.
-Styuart oʻttiz olti yoshda, boʻydoq, onasi bilan yashaydi. Onasi bizni vahshiylar deb hisoblayapti. Uning oʻgʻilchasi umrida yomon ish qilmagan. U juda yaxshi bola, onasini har bayramda tabriklar ekan.
U qogʻozlarni titkilay boshladi va keraklisini topdi:
-Biz Styuartning uyini tintuv qildik - toʻrt dona qoʻrgʻoshin tsilindr, oʻnta detonator, uch dona soat mexanizmi va kichikroq bochkada porox topildi.
Uilson oʻrnidan turdi va xona boʻylab yura boshladi:
-Biz yana koʻplab gazeta qiyqimlarini topdik: ularda dastlabki bombadan boshlab barcha xabarlar yozilgan ekan. Kechagi voqeada uch kishi bombadan jarohatlangan, besh kishi talotoʻpda lat yegan.
Men sigaret tutashtirdim.
-Qutini u yerga qanday qoʻyganini kimdir koʻrgan boʻlishi kerak-ku, axir.
Uilson yelkasini qisdi:
-Vokzal binosi orqali kuniga besh mingdan ortiq kishi oʻtadi. Styuart aynan mana shuni hisobga olgan. -U ogʻir xoʻrsindi.-Bizda yetti nafar guvoh va yettita koʻrsatma bor. Ulardan besh nafari qutini erkak kishi qoʻyganligini va ikki nafari ayol kishi qoʻyganligini aytishgan.
Pit bir lahza oʻylanib qoldi.
-Ular Styuartni koʻrishdimi?
Uilson kulib yubordi.
-Uchtasi uni tanidi, ular orasida ayol kishi edi deb koʻrsatma bergan guvoh ham bor. Har qanday tajribali advokat ularning koʻrsatmalarini chippakka chiqarishi mumkin.
U bizga qaradi.
-Aybiga iqror qildirish - bizga shu kerak.
Pit ikkimiz oʻrnimizdan turdik, yoʻlakka chiqdik va 618-xonaga kirdik. Eshik oldida Pit birpasga toʻxtadi:
-Fred, sen oʻzingni koʻngilchan, mehribon tergovchidek tutishda davom et. Menga esa yomon boʻlish qulayroq.
Styuart issiqlik tizimi quvuriga kishanlab qoʻyilgandi. Soqchi undan koʻzini uzmasdi.
Pit Styuartning oldiga keldi va iljaydi:
-Bu yerda senga hamma iliq munosabatda boʻlyapti, men bu xatoni toʻgʻrilamoqchiman.
Men Styuartdan kishanni yechdim.
-Bilaklaringizni ishqalab yuboring, janob Styuart. Ancha yengil tortasiz.-Soʻng uning yelkasiga qoʻlimni qoʻydim.-Marhamat, oʻtiring. Bir necha soatdan beri tik turib charchagandirsiz.
Styuart stulga oʻzini tashladi va Pit shu zahoti uning ustiga engashib masxaraomuz ohangda soʻz qotdi:
-Xoʻsh, oʻzingizni qanday his qilyapsiz, janobi oliylari?
Styuartning lablari titradi, u yuzini oʻgirdi.
-Janob Styuart, - dedim men, - biz sizdan faqat bitta narsani - savollarimizga aniq javob berishingizni istaymiz. Bombani qoʻyganingizdan soʻng qancha vaqt oʻtgach qoʻngʻiroq qilasiz?
Styuart bosh chayqadi:
-Men bombalar haqida hech narsa bilmayman.
Pit barmoqlarini qirsillatdi:
-Qani, ayt-chi, yertoʻlangda topilgan poroxlarni nima qilmoqchi eding? Yana anavi tsilindrlar, detonatorlar, soatlarni ham.
Styuartning rangi boʻzardi:
-Onamning uyini tintuv qilishga haqqingiz yoʻq edi. Umuman, uyimni tintuv qilishga haqlaring yoʻq.
Pit sigaret tutunini uning yuziga pufladi va iljaydi.
Eshik ochilib, ichkariga kapitan Uilson kirdi. U Styuartga bir oz qarab turdi, keyin bizga yuzlandi:
- Hozirgina O'Brayenning joni uzilibdi.
Pit Styuartni yana quvurga kishanladi va biz tashqariga chiqdik.
- Eyolin kasalxonadami? - soʻradi u.
Uilson bosh chayqadi:
-Uning u yerda qiladigan ishi yoʻq edi. Men bir soat ilgari uyiga joʻnatib yuborgandim. Menimcha, bu qaygʻuli xabarni unga sizlar yetkazishingizga toʻgʻri keladi.
U bizni liftgacha kuzatib qoʻydi:
-Laboratoriyadagi yigitlar barcha portlashlarni taqqoslab koʻrishdi. Bu safar bomba ancha quvvatliroq boʻlgan. Ularning hisoblashlaricha, kamida uchta tsilindrdan foydalanilgan.
-Ha, Styuart portlashlarda qurbonlar boʻlmayotganidan zerikkan koʻrinadi,-mingʻirladi Pit.
Uilson lift tugmasini bosdi:
-Yana bir narsa, taymerli mexanizmdan foydalanilmagan. Bomba quti koʻtarilganda portlaydigan qilib oʻrnatilgan.
Eyolin O'Brayen eshikni ochdi. Uning koʻrinishi xotirjam edi. U bizga diqqat bilan razm soldi, soʻng asta soʻradi:
-Hammasi tugadimi? Jerri oʻldimi?
Men bosh silkidim. U teskari oʻgirildi va uyga kirib ketdi. Biz uning ortidan kirdik va uning deraza oldida miq etmay turishini kuzatib turdik. Soʻng Pit yoʻtalib qoʻydi va soʻz qotdi:
-Balki ketarmiz, Fred?
Eyolin oʻgirildi:
-Yoʻq, ayni damda yolgʻiz qolishni istamayman. Yonimda kimdir boʻlgani yaxshi. Bilaman, sizlarga ham osonmas. Sizlar Jerrining eng qadrdon doʻstlari edingizlar.
Pit shlyapasini gʻijimladi.
-Biz buni qilgan yigitni ushladik.
Eyolin stol ustida turgan kumush portsigarga egildi.
-U iqror boʻldimi?
-Iqror boʻladi,-dedim men,-bunga erishamiz.
Eyolin divanga oʻtirdi:
-Qanaqa odam ekan?
Men yelkamni qisdim.
-Qaerdan bilay? Men psixiatr emasman.
-Tentak,-dedi Pit,-oʻzini koʻrsatishni, butun shahar u haqida gapirishini istaydigan tentak.
Eyolin bir oz jim qoldi, soʻng dedi:
-Pit, kokteyl tayyorlamaysanmi? Judayam ichgim kelyapti.
Pit oshxonaga chiqib ketdi.
-Biz kerakli odamni ushladik, Eyolin, -dedim men past ovozda,-uning iqror boʻlishi uchun hamma narsa yetarli.
U jilmaydi:
-Omadingiz kelibdi-da?
-Ha.
Pit kokteyl koʻtarib kirdi, oʻziga esa pivo ochdi.
-Muzlatkichda pivo yoʻq ekan, men yertoʻlaga tushib, oʻsha yerdan oldim. Maylimi, Eyolin? Jerri pivoni muzlatkichdamas yertoʻlada saqlashi haqida aytgandi. Jerri oʻz ishini judayam yaxshi koʻrgan ekan. Bombalar bilan ishlashni nazarda tutyapman.
Eyolin unga qaradi:
-Ha, shunaqa.
-Pivo olayotganimda e’tibor berdim. Yertoʻla ustaxonaga oʻxsharkan. U uyda ham bombalar ustida bosh qotirarmidi? Uyingiz portlab ketishidan qoʻrqmasmiding?
Eyolin bosh chayqadi:
-U uyga hech qachon dinamit yoki porox olib kelmagan. Shunchaki mexanizmlarni oʻrganardi, xolos.
Biz Pit bilan yana yarim soatcha oʻtirdik, keyin xayrlashdik. Pit mashina ruliga oʻtirdi va kalitni buradi:
-Ular turmush qurishganiga necha yil boʻluvdi, Fred?
-Ikki yil, -dedim men,-oʻzing ham yaxshi bilasan-ku.
U bosh irgʻadi:
-Bilasanmi, ba’zilar koʻcha xandon, uy zindon boʻlishadi.
-Ularning munosabatlari yaxshi edi,-javob qaytardim men,-aks holda ular bemalol ajrashishlari mumkin edi.
Pit mashinani Sakkizinchi avenyu tomon burdi:
-Yertoʻla turli qurilmalarga toʻla ekan.-U svetoforda toʻxtadi.-Bu dahshat, Fred. Ammo O'Brayen ehtiyotkor edi. Bir kuni u hayoti oʻn besh ming dollarga sugʻurta qilinganini aytgandi.
-Yaxshisi, Styuart advokat bilan uchrashmasidan oldin uning oldiga boraylik,-dedim men.
Styuartning oʻylash uchun ancha vaqti bor edi. Ammo aftidan u hech narsani oʻylamagandi. Pit ikkimiz xonaga kirganimizda u sakrab tushdi.
Pit kurtkasini yechdi va stul suyanchigʻiga tashladi:
-Mana men, Styuart, meni oʻylayotuvdingmi?
Styuart keskin bosh chayqadi:
-Aytdim-ku, bombalar haqida hech narsa bilmayman.
Pit Styuartning ustiga engashdi:
-Oldin bunday qilish qoʻlingdan kelmagandi. Mana endi uddalading. Gazetalarda sen haqingda hamma oʻqiydi endi.
Styuartning koʻzlari chaqnadi.
-Janob Styuart,-dedim men, -iqror boʻlsangiz boʻldi. Soʻngra istasangiz muxbirlar bilan gaplashishingiz mumkin. Suratingiz haftalab gazetalarning birinchi sahifasidan tushmasligiga ishonchim komil.
U lablarini yaladi.
-Yoʻq,-dedi u nihoyat,-aytadigan gapim yoʻq.
-Janob Styuart, -sabr bilan davom etdim men, - biz sizni shunchaki ushlaganimiz yoʻq. Ilgari ham kuzatuvimizda edingiz. Masalan, oʻtgan haftada, kutubxonada.
Pit uning yelkasiga yengil urib qoʻydi:
-Bu safar sen politsiyachilar umriga zomin boʻlding. Agar tan olmasang kallang bilan zina sanashga majbur qilaman.
-Janob Styuart, - dedim men, - biz sizni sud qilmoqchi emasmiz. Balki sizning tergovga e’tirozlaringiz bordir?
U endigina ogʻiz juftlagandi, Pit gapirib yubordi.
-Bilasanmi, seni nima kutyapti, Styuart? Qotillarni nima qilishlarini bilasanmi?
Styuartning rangi oqarib ketdi.
Men Pitga qarab qovogʻimni uydim.
-Janob Styuart, - dedim men, - sizni elektr stulga oʻtqizishmaydi. Sizning ruhiy ahvolingiz chatoq, buni qonun hisobga oladi. Bir necha yil klinikada davolanasiz, xolos.
Biz Styuartga oʻylash uchun bir daqiqa berdik, lekin u qaysarlik bilan bosh chayqadi.
-Yoʻq, hech narsa aytmayman.
Pit Styuartga yaqinlashdi va yoqasidan boʻgʻib musht tushirdi. Uning ish uslubi shunaqa edi.
-Pit, - dedim men, -bunday qilishga haqqimiz yoʻq.
Pit kaftini ishqaladi:
-Fred, bor, qahva ichib kel. Oʻn besh daqiqadan keyin kirasan.
-Yoʻq, Pit, -bosh chayqadim men Styuartga diqqat bilan qararkanman. -Siz barcha gazeta xabarlarini toʻplagan ekansiz. Bomba sizning sevimli buyumingiz ekanligi koʻrinib turibdi.
Pit iljaydi:
-Kollektsiyang toʻlishi uchun birgina narsa yetishmayapti - sening surating, Styuart.
-Sizga qoyil qolish kerak, Styuart, - dedim men, -qanday qilib shuncha yil davomida tutqich bermay yurdingiz?
Uning yuzida qoniqish ifodasi paydo boʻlgandek koʻrindi.
-Guvohlarimiz koʻpligini bilsangiz hayron qolasiz,-davom etdim,-pastda oʻz fotosurati gazetada chop etilishini sabrsizlik bilan kutayotgan uchta guvoh oʻtiribdi.
Bu safar uning qiyofasi norozi tusga kirdi.
-Ana shunaqa, janob Styuart, - dedim yumshoqlik bilan, - buning ustiga, doim yoningizda boʻlishga vaqtim yoʻq. Siz qachondir Pit bilan yuzma-yuz qolasiz. U esa oʻz uslubi bilan sizni baribir gapirtiradi. Men esa siz iqror boʻlmaguningizcha sizga yordam berolmayman.
Men sigaret tutashtirdim va Styuartga oʻylash uchun imkon berdim. U nimani oʻylayotgani aniq edi: u boshqa birov mashhur boʻlishidan va Pit bilan yolgʻiz qolishdan qoʻrqayotgandi
Styuart kaftini shimiga ishqaladi va polga tikildi. Soʻng chuqur nafas chiqardi:
-Yaxshi, hammasini aytaman.
Pit ma’yus jilmaydi:
-Men koʻproq oxirgi bomba haqida eshitishni istardim.
Styuartning yuzida gʻazab ifodasi paydo boʻldi:
-Siz bu yerda ekansiz, bir ogʻiz ham gapirmayman. -U menga ishora qildi:-Faqat bu kishiga aytaman.
Pit menga qaradi va yelkasini qisdi. U tashqariga chiqdi va oʻrniga stenografiyachini kiritdi.
Styuart oʻn uchinchi portlash haqida aytib boʻlgan paytda men yangi sigaretni tutatayotgandim.
-Oxirgi, oʻn toʻrtinchi bomba haqida, - dedim men.-Bitta tsilindr oʻrniga uchtasini ishlatishga sizni nima majbur qildi? Oldingi bombalarning ta’siri sizni qoniqtirmadimi?
U menga ayyorona boqdi:
-Ha, xuddi shunaqa.
Men burnimdan tutun chiqardim:
-Bu safar siz taymer oʻrnatmagansiz, balki qutini koʻtarganda portlaydigan qilgansiz. Buni qanday izohlaysiz?
U qovogʻini uydi:
-Shunday qilsam ta’sirliroq boʻladi dedim.
Stenografiyachi tergov jarayoni matni tushirilgan qogʻozni uzatdi. Styuart matnni e’tibor bilan oʻqib chiqdi va barcha nusxalarga imzo qoʻydi.
Shundan soʻng biz yolgʻiz qoldik. Men deraza oldiga bordim, uni ochdim va toza havodan toʻyib nafas olish uchun boshimni chiqardim.
Styuart yonimga keldi:
-Aytaylik, men sizni aldadim. Shunday boʻlishi mumkinmi?
-Ha, mumkin.
-Ikkita politsiyachi oʻldirilgan,-dedi u,-mening suratim barcha gazetalarning birinchi sahifasida chiqishi shart.
Men bosh silkidim. Uning yuzida ayyorona tabassum paydo boʻldi:
-Oxirgi portlashni men uyushtirmaganman, desam-chi? Oldingilarini tan olib, bunisini tan olmasam-chi? Suratim baribir barcha gazetalarda chiqarmidi?
Men koʻchaga ishora qildim:
-Jin ursin! Buni qarang!
U derazadan egilib pastga qaradi va koʻzi olaydi. Bu bir lahzalik ish edi. U chinqirgancha yerga quladi.
Pit kursiga oʻtirdi va qahvaga buyurtma berdi.
-Har kuni qandaydir yangi narsani bilasan. Men u oʻzini pastga tashlamaydi deb oʻylardim.
Men yelkamni qisdim:
-Endi u haqda oʻylamasak ham boʻladi. U hammasini tan oldi.
-Bilasanmi, Fred, shu oxirgi portlash haqida juda koʻp oʻylayapman. Mana shu portlash boʻyicha oʻzim mustaqil ish olib bormoqchiman.
-Vaqtingni zoe ketkizasan, Pit.
-Ketsa, mening vaqtim ketadi, Fred. Styuart aybsiz demoqchimasman, uning aybdorligiga dalillar judayam koʻp. Faqat, barchasiga u aybdor emasligini his qilyapman.
U esnagancha soatga qaradi:
-Uyga borish kerak. Uydagilarga ikki soatlarda boraman, degandim. Soat oʻnda uyimda maza qilib uxlayotgan boʻlaman.
Eyolinning oldiga kelganimda soat toʻqqiz boʻlgandi. Uning ovozida sabrsizlik sezildi:
-Xoʻsh, qalay?
-U iqror boʻldi,-dedim men,-oʻn toʻrtta portlashning barchasiga.
Eyolin jilmaydi:
-Sen juda ishonarli gapirgan boʻlsang kerak-da.
-Styuart iqrornomaga imzo qoʻygach, oʻzini pastga tashladi. Bunga faqat men guvoh boʻldim.
Eyolin qovogʻini soldi:
-Balki hali hammasi tugamagandir. Pit ham bor. U hamma narsaga burnini tiqishi menga yoqmayapti. U tekshirishi mumkin.
Men uni quchdim:
-Tashvishlanma, azizam.
Biz bir-birimizga tikildik.
-Rostdanmi?
-Men yana bitta quti tayyorlab qoʻyganman va Pit yoʻqligida uning uyiga qoʻyib kelganman. Uyidagi telefon jiringlashi bilan Pitdan asar ham qolmaydi.
Soat oʻn birlarda Pitning uyiga qoʻngʻiroq qildim. Har ehtimolga qarshi.
Добавлено (14-Фев-2012, 19:52)
---------------------------------------------Добавлено (21-Фев-2012, 20:35)
---------------------------------------------
МЕНИ ҲИЗР ЙЎҚЛАГАНМИДИ?..
Ёмғғир шаррос қўйганидан машиналар қатнови ҳам камайиб қолганди. Катта йўлдан ичкари кўчага бурилганимиздан сўнг гуруҳимиз билан хайрлашдим. Бу ёғғига машинани ўзим ҳайдаб кетишимга тўғғри келди.
Машина ҳайдашни энди ўрганганим сабабли рулга масъулият билан ўрнашиб олдим. Тўй яхши ўтди. Тушум ҳам насибага яраша яхши бўлди. Тўйдаги қизиқарли воқеаларни эслаб, қишлоқдан анча олислаб кетдим. Йўлнинг икки томонидаги қатор тутлар ёмғғир сувидан ювилиб турарди. Ёмғғир кўп ёғғаётганлиги учун машина тезлигини оширмасдан ҳайдадим. Тунги соат ўн-ўн бирнинг ораси бўлгани учун йўловчилар умуман йўқ, машиналар эса гоҳ-гоҳида хира чироқларини ёқиб ўтиб турар эди. Шу пайт йўл ёқасида бир аёл боласини кўтариб қўл силтаб турарди. "Кечаси бу аёл нима қилиб юрган экан? Бирор-бир зарурат билан йўлга чиққандир-да, бечора", - деган ҳаёл билан кўлмак камроқ жойга тўхтадим. Магнитофоннинг овозини бироз пастлатдим. Аёл келавермагач, эшикни очиб, орқага қарадим, лекин орқада ҳеч ким кўринмади. Чарчаганимданми ёки кўча сув бўлганлиги учунми машинадан тушмадим. Негадир қўрқмадим ҳам. Эшикни беркитиб, йўлда давом этдим. Орадан 15 дақиқа ўтар-ўтмас йўл четида бир қария тўхтатди. Манзил узоқ бўлганлиги учун бу йўловчи менга ҳамроҳ бўлар деб, эшикни очдим. қария машинанинг олд ўриндиғғига, ёнимга жойлашди. У билан салом-алик қилганимдан сўнг йўлда давом этдим. Бу нотаниш ҳамроҳим йўл бўйи менга турли насиҳатлар қилиб борди. Жумладан, "ярим кечаси аёлларга тўхтаманг, маст ҳолда машина ҳайдаманг, сизни омадингиз келиб турибди. Асакадан чиқаётган учала русумдаги машинани ҳам миниш сизга насиб этади. Дўстларингизга хиёнат қилманг, ҳаёт ўзи сизга мактаб. Ахлоқсиздан - одобни, ёмондан - яхшиликни, бахилдан - сахийликни ўрганиб боринг. Ҳеч қачон кишилардан қаттиқ ранжиманг, сабрли, матонатли бўлинг. Аллоҳнинг сизга берган ҳар бир неъматига шукр қилинг".
Мен йўловчининг гапларини бўлмай, тинглаб борардим. Озроқ кайфим борлиги сабабли, ҳамроҳимнинг гаплари қулоғғимга мақтов бўлиб эшитиларди. Ўша вақтда чолнинг юзига астойдил қарамаганимга афсусланаман. Машина уч кўчага етганидан кейин ҳамроҳим машинадан тушишини айтди. Йўл четига тўхтадим. У эса чўнтагидан танга чиқариб берди. Мен ҳазиллашиб: "Отахон ҳалиям тангалардан борми? Йўқ, кира ҳақи керак эмас, дедим. Лекин ҳамроҳим қўлидаги тангани машина ойнаси олдига қўйиб тушиб кетди. Шу вақт аллақандай ёруғғлик ўтиб кетганга ўхшади. Шошиб машина ён ойнасидан орқага қарадим. Лекин ҳамроҳим сирли равишда ғғойиб бўлганди. қоронғғуда кўринмаяптими десам, отахон оқ кийимда эди.
Энди қўрққанимдан кайфим ҳам тарқаб кетди. Тезда машинани ўт олдириб, йўлда давом этдим. Уйга киргач, бўлиб ўтган воқеани эслаб, ўзимга келолмай юрдим.
...Йиллар ўтиб ўша отахон айтганидек, қатор машиналарни миниш насиб этди. Ишларим юришиб, эл орасида обрў топдим. Тезда машҳур бўлиб кетдим. Ҳайратланарлиси эса, танга бошқа тангаларга ўхшамас, унинг икки томони ҳам бир хил эди. Ўшандан буён қачон ишим юришганда ёки шу йўлдан юрганимда мени Ҳизр бува йўқлаганмидийкин, деб ўйлаб қоламан...
Сирожиддин аканинг кўрган-кечирганларини
Men sevaman
Изохни тахрирлади (ўзгартирди) Janob420 - Сешанба, 14-Фев-2012, 20:52 |
| |
| |
| Sardorchik | Сана: Сешанба, 21-Фев-2012, 21:36 | Изох # 8 |
 Рўйхатда
Гурух: Янги аъзо
Изохлар: 54
Тақдирланишлар: 1
Хурмат даражаси: 130
Холати: Хозир йўқ
| Namoz ulug’ ibodatdir,
Yaratganga
itoatdir. Gunohlarga kafforatdir,
Namoz bilan ikki dunyo
saodatdir.
Namoz bilan mushkulimiz bo’lar
oson,
Og’ir ishlar bo’lgusidir yengil
ravon,
Kundan kunga nurli bo’lar
qalbda Iymon,
Namoz bilan tan jonimiz
salomatdir.
Namozdan
so’ng niyat duo ijobatdir, Komil
Namoz ajri “Firdavsi Jannatdir”.
|
| |
| |
| FC_PAXTAKOR | Сана: Сешанба, 21-Фев-2012, 21:36 | Изох # 9 |
|
Sayyod.com мухлиси
Гурух: Форум аъзоси
Изохлар: 528
Тақдирланишлар: 2
Хурмат даражаси: 1233
Холати: Хозир йўқ
| Kim yozgandi uni forumda bormi . . . Добавлено (02-Апр-2012, 22:05)
---------------------------------------------
"SEVGI UCHUN HAMMA NARSA"
Roppa - rosa bir dollar yetti sent puli bor edi. Undan bir tiyin ko'p ham, kam ham emas. Della yashaydigan uy tasvirlashga arziydigan ahvolda emasdi. Faqirxonaning o'zginasi. Ko'z yoshlari tingach, Della qo'liga pudrasini olib yuziga surdi. So'ng deraza oldida turib, tomorqasidagi devor ustida yurgan kulrang mushukni ma'yus tamosha qildi.
Ertaga turmush qurgan sanalari edi va unda sevimli turmush o'rtog'iga sovg'a olish uchun faqatgina bir dollar yetti sent puli bor edi. Bu pulni ham bir necha oydam beri oz - ozdan to'plagan, biroq hozir ularning hech narsaga yaramasligi ma'lum bo'lib qolgan edi. Jimga chiroyli sovg'a olishni hayol qilib bir necha daqiqa baxtli his etdi o'zini. Deraza oldidan ketib, oynaning qarshisiga o'tirdi. Sevinchdan porlab turgan ko'zlar yigirma soniya ichida mahzun bo'lib qoldi. Sochini yoyib yelkasi uzra tashladi. Uyda ular faxrlanadigan ikki narsa bor edi. Bular Jimning bobosidan qolgan tilla soat hamda Dellaning sochlari.
Dellaning sochlari tilladek tovlanib, tizzasigacha tushdi va tanasini qoplab oldi. U bir necha daqiqa o'ylanib turdi. Yerga to'shalgan eski gilam ustiga ikki tomchi yosh oqib tushdi. Della ko'z yoshlarini artmasdan o'zini eshikka urdi.
"M. M. Sophronie - sochdan yasalgan turli buyumlar" deb yozilgan yozuv qarshisida to'xtadi. So'ng ildam yurib ichkariga kirdi.
- Sochlarimni sotib olmaysizmi? - deya so'radi sotuvchidan. Madam uning sochlarini ushlab ko'rib quvlik bilan "20 dollar" dedi. "Yaxshi bo'laqoling" javob berdi Della. Undan keyin ikki soatning qanday o'tib ketganini ham sezmadi. Jim uchun olmoqchi bo'lgan sovg'ani topish uchun do'konlarni kezib chiqdi. Nihoyat, topdi. Oltin soat uchun zanjir. Zanjir Jimning soatiga mos tushardi. Uyga bordi, sochlariga qaradi. Ishqilib Jimga yoqsin-da, deb o'yladi. Bir ozdan so'ng eshik ochilib Jim kirib keldi. U sevgilisini ko'rib turgan joyida qotib qoldi. So'ng sovg'asini uzatdi. Della paketni ochib qaraganida anchadan beri ololmay yurgan bir juft taroqni ko'rdi. Ko'zidan yoshlar oqib tushdi. O'zini tutib olib, o'z sovg'asini Jimga uzatdi.
Jim paketni ochganda tilla zanjirga ko'zi tushdi. Biroq endi soat yo'q edi. Chunki Dellaning go'zal sochlariga u yoqtirgan taroqni sotib olish uchun soatni sotgan edi. Bir- biridan hafa bo'lmadilar. Chunki muhimi, ular o'rtasidagi muhabbat edi. Uni na sotish mumkin, na sotib olish.
Aslida, butun harakatlarimiz va fidokorliklarimiz muhabbat va baxt uchun emasmi?
"Baxtli oila - baxtli farzand" kitobidan.
Omad
|
| |
| |
